top of page
Opgenomen
Om 2 uur 's nachts werd ik eindelijk naar de afdeling Acuut gebracht in het VUMC. Ik heb op de eerste hulp lang moeten wachten, omdat ze de CT-scan, die ik op een cd-rom heb meegekregen vanuit het Spaarne Gasthuis, niet geopend kregen. Ik voelde mij heel erg moe, uitgeput. De pijn was redelijk onder controle inmiddels door de pijnstillers (Oxycodon) die ik heb gekregen van de verpleegkundigen. De verpleegkundige vroeg het één en ander nog aan mijn vrouw, die samen met mijn broer Jeroen nog steeds bij mij was. Mijn broer heeft mijn vrouw naar de auto gebracht, die nog steeds bij het Spaarne Gasthuis geparkeerd stond. Eindelijk kon ik slapen. Ik lag als enige op een tweepersoons kamer. Midden in de nacht kreeg ik een buurman. Deze besloot zijn tas nog even uit te pakken en ik hoorde een lange tijd kleerhangers die tegen elkaar aan stootte Heel irritant!
Dat irritante ging overdag verder. Hij wilde continu de deur naar onze zaal terug hebben. Ik voelde mij eenzaam op die kamer, afgesloten van alles en iedereen. Er was me veel overkomen in een korte tijd en had moeite om het allemaal te verwerken en was bang, heel erg bang. Die man wilde de deur dicht, want hij wilde slapen. Ondertussen probeerde ik de tv te laten functioneren, maar helaas deed mijn televisie het niet. Gelukkig verdween deze man diezelfde middag nog naar een andere afdeling. De verpleging heeft mij direct zijn plekje gegeven door mijn bed te verplaatsen en toen had ik gelijk een werkende televisie! Dat was wel heel fijn. Ik kreeg via het infuus bloedverdunners en oxycodon als pijnstilling, ook waren ze mijn nieren aan het spoelen, omdat mijn nieren het zwaar hadden door de trombose.
Die middag was er commotie op de afdeling. Nu die irritante man van mijn kamer af was, had ik het rijk alleen en stond de deur naar de gang lekker open. Ik hoorde een verpleegkundige langs lopen met een mevrouw. "Nee mevrouw, we moeten niet die kant op" Hoorde ik de verpleegkundige zeggen. "Kom we gaan de andere kant op. Nee mevrouw, u gaat niet met uw koffie gooien naar mij hoor... nee mevrouw niet doen! Gatverdarrie mevrouw nu zit ik helemaal onder de koffie!" Op dat moment hoorde ik een bekend alarm geluidje, van de verpleegkundige die om hulp heeft verzocht. Het geluidje is bekend voor mij, omdat op mijn werk wij hetzelfde systeem gebruiken. Overal kwamen mensen vandaan rennen en de mevrouw werd weer terug naar haar kamer gebracht. Eigenlijk een triest verhaal, want de mevrouw was duidelijk flink in de war. Maar als je de hele dag in een bed moet liggen, geeft het je toch even wat afleiding.
Kent u deze man? Zijn naam is Reinier van Zutphen. Misschien kent u zijn naam beter dan ik? Hij kwam in het lege bed naast mij liggen en stelde zich voor als Reinier. Hij had zijn been gebroken en moest hieraan geopereerd worden. Het was een aardige relaxte kerel en we raakten al snel aan de praat. Ik vroeg hem wat hij deed in het dagelijks leven en hij vertelde me dat hij de Nationale Ombudsman is. Hiervan werd ik even stil. Ik lag gewoon even naast de Nationale Ombudsman. Ik vertelde over mijn werk op dag- en wooncentrum Veldzicht van Ons Tweede Thuis en over de mooie doelgroep die hier woonde en werkte. Hij toonde heel veel interesse in mijn werk en ik vertelde hem over de visie van onze locatie en over onze toekomstdromen. Ook liet ik hem het promotiefilmpje "Veldzicht moet je doen!" zien welke ik geregisseerd had, om meer cliënten naar Veldzicht te lokken.
Zo ging al kletsend de dag voorbij. Marianne kwam al snel weer naar mij toe en we voelden samen de onzekerheid. Er was nog geen behandelplan, behalve dan de heparinepomp, de pijnbestrijding en het spoelen van de nieren. We kregen te horen dat ik op donderdag weer onder de CT-scan zou gaan om te onderzoeken of de Vena Cava Inferieur er wel zat en volledig afgesloten is, waardoor het niet zichtbaar was op de scan uit het Spaarne Gasthuis, of dat het een agnesie is, een complete afwezigheid van deze ader. Op de nacht van woensdag op donderdag heb ik een paniekaanval gehad. Ik kon alleen maar huilen en was weer aan het hyperventileren. Ik heb de nachtverpleegkundige opgeroepen, want ik wilde mijn onzekerheden vertellen en eigenlijk gewoon een schouder om tegenaan te huilen. De nachtverpleegkundige heeft me een geruststellend middel gegeven, zodat ik kon slapen. Niet wat ik op dat moment wilde, maar ze had het heel druk en had de tijd niet om te luisteren naar mijn angsten.
De volgende ochtend werd ik naar de CT-scan gebracht. Deze lag vlak naast de acute afdeling, dus we waren er zo. Ik werd met mijn bed in de gang geparkeerd en keek naar een glazen wand met een afdruk van bladeren, alsof het een jungle was. Terwijl ik ernaar keek had ik het gevoel alsof de bladeren bewogen, wuifden in een denkbeeldige wind. Ik merkte dat ik er een beetje misselijk van werd en begon aan mijn waarnemingsvermogen te twijfelen. Toen ik door de mensen van de CT-scan werd opgehaald, vroeg ik aan ze of zij de bladeren ook zagen bewegen. Maar helaas, het lag toch aan mijn waarnemingsvermogen... ik was blijkbaar stoned.
Voor de tweede keer deze week onder de CT-scan met contrast. Dat geeft zo'n raar gevoel, vooral in mijn blaas. Ik had het gevoel dat ik ieder moment in mijn broek kon plassen. Weer terug op de afdeling kwamen mijn vrouw en kinderen langs! Dat was echt top! Heerlijk om mijn mannetjes te zien en te knuffelen!
Op vrijdagochtend kreeg ik te horen dat ik ging verhuizen. Reinier was al eerder naar de afdeling chirurgie vertrokken en ik ging naar de afdeling vaatchirurgie. Ik appte het nieuwe kamernummer door aan de familie en kreeg een kamer alleen. Aan de ene kant prettig, omdat ik dan niet zoveel rekening hoefde te houden met anderen, maar aanspraak is toch ook wel prettig. Mijn vrouw was gelukkig op tijd aanwezig voor de artsenronde en ik kreeg hier te horen dat ik behandeld zou gaan worden met een trombolysebehandeling. Dit zou maandag starten. Voor het weekend mocht ik van het infuus af. Mijn nierwaarden waren weer redelijk normaal. Van het infuus af, betekende ook dat ik met een rolstoel over de afdeling kon rijden en dat was erg prettig. Zo kwam ik langs de familiekamer van de afdeling. Een mooie grote ruimte met tafels en stoelen. Mijn zoon was jarig toen ik ziek werd en we moesten zijn verjaardag nog vieren. Ik kreeg het idee om dit in deze ruimte te doen. En heb dit meteen met mijn vrouw en met de verpleging overlegd en het mocht!
Zo vierde Roan zijn achtste verjaardag voor de familie in het ziekenhuis. Een paar stagiaires van de afdeling hadden het zaaltje leuk versierd en op de ramen stond in grote letters "Hoera Roan 8 jaar". Echt superlief dat ze dit geregeld hebben voor mijn grote kanjer!
Bijna de hele familie kwam en Roan werd goed verwend. Daarna nam Roan alle kids mee naar het speelland van het VUMC, wat ze inmiddels goed ontdekt hadden en waar ze heerlijk konden spelen. Ik was er ook al een keer geweest in de rolstoel en heb mijn ogen uitgekeken, wat een gave plek voor de kids!
Ik merkte dat ik erg moe werd van alle mensen die met elkaar aan het praten waren en kon niet zo goed alle gesprekken voeren en besloot eerder terug te gaan naar mijn kamer en mijn bed in te gaan. Mijn schoonzus Miranda ging met mij mij en samen hebben we nog even rustig gekletst. Morgen ging de behandeling van start en moest ik naar de operatiekamer. Erg spannend!
bottom of page