top of page
Ontslagen
Het is inmiddels zaterdagochtend en ik ben nu voor de elfde dag in het ziekenhuis. Vandaag mag de blaaskatheter eruit, mag ik uit bed en kan ik gaan douchen. Marianne en de kids komen straks en ik heb zin om met ze naar het Speelland te gaan op de 9e etage. Even van die kamer af!
Om 10.00 uur is de verpleegkundige echter nog niet geweest en ik ben ongeduldig. Ik voel me opgesloten in het bed met die bedhekken omhoog en het lukt mij ook niet al liggend om die bedhekken alvast naar beneden te krijgen. Om 10.15 uur druk ik op de bel. Want straks gaan de verpleegkundigen met koffiepauze en dan ben ik nog niet geholpen. Een stagiaire komt mijn kamer oplopen en vraagt of ze mij kan helpen en ik zeg "ja, ik wil graag geholpen worden om te kunnen douchen". Ze maakt op dat moment een verkeerde opmerking, iets van dat ik geduld moet hebben. Ik vond dat ik lang genoeg geduld had gehad en heb dit ook tegen haar gezegd. Het voelt niet fijn om zo afhankelijk te moeten zijn van andere mensen.
10.30 uur komt eindelijk de verpleegkundige. Het is mijn favorietje en dat maakt alles altijd weer goed. Ik heb haar voor het eerst gezien in de nacht en ze heeft zo'n leuke positieve energie en humor. Eindelijk gaan de bedhekken naar beneden en word ik door haar en de stagiaire aan de bedrand geholpen. Stap voor stap word ik uit bed geholpen en de rolstoel in. Mijn benen voelen heel slap en tintelen. De douche is zo lekker! De beste douche allertijden en nadat ik heerlijk opgefrist en gepoetst er weer uit kom, zijn mijn vrouw en kinderen er! En het mooiste is we mogen weer knuffelen!!! De jongens bespringen me in het bed en ik word aan twee kanten plat geknuffeld. Wat heb ik dit de afgelopen week gemist!
Op maandagochtend is er de grote artsenronde. Alle artsen van de afdeling vaatchirurgie lopen dan mee met de ronde en staan dan aan je bed. Een drukte van jewelste. Ik verwacht te horen wanneer ik naar huis mag. De zaalarts van de dag voert het woord en ik had hem eigenlijk nog niet eerder gezien. Het was een jonge arts- assistent. Ze vertellen mij en mijn vrouw dat ze redelijk wat trombose hebben kunnen verwijderen, maar dat veel trombose er al langere tijd zat en nu verkalkt is en daardoor niet weggehaald kon worden. Ik zal altijd last van mijn benen blijven houden, maar er is nog een optie tot opereren die ze willen onderzoeken. Mijn vrouw en ik vragen of we naar de beelden mogen kijken van de laatste scan, zodat wij kunnen zien hoe het er nu uitziet en de zaalarts belooft hiervoor later terug te komen met een computer om het te laten zien. Die beelden zijn absurd. Je ziet de hoofdader van de benen naar boven lopen en dan aan beide kanten plotseling stoppen en van daaruit lijkt het een boom van kleine takjes omhoog. De arts-assistent legde het allemaal ook goed en rustig uit.
Tijdens de artsenronde hebben ze het overigens ook gehad over ontslag en er wordt getwijfeld of ik niet beter af ben in een revalidatiecentrum. Ik heb hierop het antwoord gegeven dat ik alles prima vind, als ik op 5 december maar thuis ben om Sinterklaas te vieren met de kinderen!
Deze week komt de fysiotherapeut meerdere keren langs om te oefenen met het lopen achter een rollator en om te oefenen met traplopen. Ik moet veel oefeningen doen, vooral het spannen en ontspannen van de kuitspieren is een belangrijke oefeningen. Dit is de pomp en door dit veel te doen verdwijnt het vocht uit mijn benen. Met de rollator loop ik over de afdeling, bijvoorbeeld om uit de koelkast 's avonds een colaatje te pakken. Mijn vrouw heeft die colaatjes in de koelkast gedaan voor mij, zodat ik af en toe wat anders kan drinken dan de sapjes en kopjes thee van het ziekenhuis.
Ook komt de medisch maatschappelijk werker regelmatig bij mij op bezoek om te praten over wat er allemaal is gebeurd met mij. Dit zijn fijne gesprekken. Ze helpt ook met het plannen van het ontslag en raad mij aan om verder te praten met de GGZ assistent van het gezondheidscentrum.
Mijn vrouw is thuis druk met van alles regelen voor mijn thuiskomst. Ik ben trouwens al een paar dagen van de oxycodon af. Ik voelde mij daardoor erg stoned en sprak een beetje lallend door deze pijnmedicatie. Inmiddels slik ik paracetamol en diclofinac tegen de pijn. Thuis moest er een bed worden geregeld in de woonkamer en thuiszorg. Sinds ik gestopt ben met de behandeling, word ik iedere dag door de verpleegkundigen gezwachteld en dit moet straks thuis ook gebeuren door de thuiszorg. Net zolang tot dat het vocht voldoende uit mijn benen is en er steunkousen kunnen worden aangemeten.
Op woensdag krijgen we te horen dat alles gelukt en geregeld is. Donderdagochtend komt Medipoint een bed, een rolstoel, een rollator en krukken leveren, ooh en een douchekruk. Zodra ze alles geleverd hebben, komt Marianne naar het VUMC om mij op te halen en mee naar huis te nemen! Mijn doel is dan behaald, 5 december naar huis na 16 nachten te hebben gelogeerd in het ziekenhuis. Het voelt zo goed om weer naar huis te mogen! Ik heb het gevoel alsof niemand mij nu nog tegen kan houden. En gelukkig probeert ook niemand dit. Ook thuiszorg is geregeld en ik krijg vanuit het ziekenhuis een folder voor fysiotherapie. Hier staan praktijken op waar het VUMC afspraken mee heeft gemaakt. Fysiotherapie Skagerrak staat erop als dichtstbijzijnde praktijk en ik bel ze vanuit het ziekenhuis op en ze kunnen op vrijdag meteen langskomen om met kennis te maken en oefeningen te doen.
Op de foto hiernaast zit ik aan mijn laatste maaltijd in het ziekenhuis, gezellig samen met mijn gezinnetje!
Donderdag 5 december 2019. Ik mag naar huis!!! Marianne komt mij ophalen en is er rond 11.30 uur. Ik krijg nog aangeboden van de verpleegkundige dat we mogen blijven voor de lunch, maar ik ben niet meer te houden! Ik wil zo snel mogelijk in die auto zitten. Marianne heeft allerlei Sinterklaas lekkernijen meegenomen en een bedankt kaartje voor de afdeling en die geven wij af bij de balie van de verpleegkundigen en we worden uitgezwaaid de afdeling af.
Marianne haalt de auto en ik zit even in de hal en dan is het instappen en rijden maar. Ik zeg tegen Marianne dat ik best wel zin heb in een dikke vette hamburger van de MC Donalds en we rijden hier langs. Heerlijk dat junkfood! En dan kan ik eindelijk weer in mijn stoel neerploffen en een berichtje sturen naar de gehele familie.... "Ik ben thuis!"
.jpeg)
bottom of page