WIE BEN IK?

Mijn naam is Bart en ik heb PTS. Zo dat hoge woord is er maar meteen uit. Op een aparte pagina leg ik precies uit wat PTS (Post Trombotisch Syndroom) is. Op deze pagina vertel ik wie ik ben, wat ik belangrijk vind in mijn leven en waarom ik deze blog ben begonnen.

Al heel wat jaren werk ik in de zorg. In de laatste tien jaar heb ik gewerkt als persoonlijk begeleider van mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) en een bijkomende psychische stoornis. Mijn werk is altijd heel belangrijk voor mij geweest. Het waardevol zijn voor een medemens en dan vooral voor een medemens die extra ondersteuning nodig heeft en kwetsbaar is, vond en vind ik altijd al heel belangrijk. Het is zelfs zo belangrijk voor mij dat ik mijn werk eerder benoem dan mijn gezin. Dat valt mijzelf op terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben. Dat betekent niet dat ik mijn werk belangrijker vind dan mijn gezin. Het betekent dat mijn werk een groot deel is van wie ik ben als persoon. 

Ik ben getrouwd met de meest fantastische vrouw die ik me maar kan wensen. Het is al vele jaren mijn maatje, mijn vriendin en mijn steun en toeverlaat. Ze staat niet achter me, ze staat naast me en samen kunnen we de wereld aan.

Ik heb twee superleuke jongens! Twee kanjers en het zijn mijn maatjes en mijn alles! Zij maken dat ik doorga en dat ik bepaalde moeilijke keuzes heb gemaakt de afgelopen tijd. Ze zijn de druppel geweest, waardoor ik beslist heb om te stoppen met mijzelf te overvragen. Want ik kon ze 's avonds nooit naar bed brengen, vanwege de pijn en vermoeidheid.

Ik kom uit een fijn gezin, twee superlieve ouders. Zeer zorgzaam en ik heb twee prachtige broers met beide hun eigen gezin. Allemaal mensen waarmee ik kan praten. De één luistert beter dan de ander. Maar waar ik met de één goed kan praten, kan ik met de ander juist weer beter een biertje drinken en de gedachten even op iets anders zetten, wat ook heel fijn is. 

Ik ben deze blog gaan schrijven, omdat ik altijd veel van mij heb afgeschreven in mijn leven. Soms in de vorm van een gedichtje, soms in de vorm van een verhaal of een overpeinzing. Wellicht helpt het andere mensen om mijn angsten, gedachten, twijfels, boosheid, frustraties, blijheid en gevecht te lezen. Het laat wellicht deze mensen zien dat wat ze bij zichzelf ervaren heel normaal is. Dat het gevoelens zijn die erbij horen als je iets heftigs en traumatisch meemaakt, wat je leven voor altijd verder zal blijven beïnvloeden. Op die manier kan ik wederom van betekenis zijn voor mijn medemens. 

​