Het is vandaag exact één jaar geleden dat ik (tijdelijk) 100% werd afgekeurd voor de arbeidsmarkt. Ik hoopte er toen op en het was tegelijkertijd een grote schok. Aan de éne kant voelde het als erkenning dat ik mij niet aanstelde en aan de andere kant voelde het als een mokerslag. 100%, er was geen werk bij mij te vinden wat nog enigsinds op dat moment zou passen in mijn situatie. Eigenlijk was ik vanaf het moment dat ik ziek werd in november 2019 alleen maar bezig met herstellen en weer terugkeren naar mijn oude ik, functioneren zoals ik altijd gedaan heb. In december 2019 was ik al op bezoek geweest bij één van mijn cliënten die in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis lag en geopereerd was aan een grote tumor in zijn buik. Ik was nog helemaal niet in staat om zo'n bezoek af te leggen, maar toch heb ik het gedaan. Niet voor mijzelf, maar voor de cliënt. Ik was al jaren lang zijn persoonlijk begeleider bij ons op de locatie en ik vond het belangrijk dat hij wist dat ik er voor hem was. In januari 2020 ben ik voor het eerst weer op mijn werk verschenen. Samen met mijn vader, die mij gebracht heeft. Want autorijden was nog iets wat niet binnen mijn mogelijkheden lag. Zodra ik mijzelf wel weer kon vervoeren, in onze nieuwe auto, wat een automaat was, ben ik zelf naar mijn werk gegaan en ben gesprekkken aangegaan met mijn manager hoe ik weer kon opbouwen en wat ik eventueel kon betekenen voor de locatie van achter een computer.
In maart 2020 ben ik weer begonnen met mijn studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Ik was al bezig met mijn afstudeerproject en had net de kaders hiervoor ontworpen toen ik zo ziek werd. Ik had met mijn manager afgesproken dat ik mij in eerste instantie hierop zou richten. Ik heb interviews afgenomen bij verschillende collega's en bij de cliënt zelf die ik onderzocht. Het thema had te maken met het VCF syndroom en de bijkomende symptomen. Het VCF syndroom is het op één na grootste syndroom onder mensen met een verstandelijke beperking, na Down syndroom. Toch hebben maar weinig mensen er echt zich in verdiept. Ik zal hier verder niet over uitwijden in dit stuk, want dan ga ik een zijspoor in. Maar mocht u er toch meer over weten dan verwijs ik u graag door naar Deletie syndroom 22q11.2 - Het WKZ . Op deze website staat het behoorlijk goed uitgelegd.
In april 2020 begon de manager mij te vertellen dat ik moest terugkeren op de groep. Ik moest laten zien dat ik wel mijn best deed in de re-integratie en heb geprobeerd mijn oude functie weer op te pakken. Ik heb hem toen echt zeer verbaasd aangekeken. Ik kon nauwelijks normaal op mijn benen staan en hij verwachtte dat ik mee ging draaien in de kantine, wel boventallig, maar toch... Prima ik heb twee keer geprobeerd wat te doen in de kantine en ging daarna direct kapotmoe naar huis. Het was niet te doen, ik kon niet lang op mijn benen staan en het werd mij ook ernstig afgeraden door mijn arts in die tijd. Ik vond daarna dat ik het genoeg geprobeerd had en heb dit ook tegen mijn manager gezegd. Terugkeren op de groep is een onmogelijkheid en er moest gekeken gaan worden naar een andere functie die wel haalbaar was. De manager vroeg toen aan mij of ik de omslag van de BOPZ (Bijzondere Opname Psychiatrische Ziekenhuizen) naar de Wet Zorg & Dwang, De locatie waar ik werkte was één van de drie BOPZ locaties van mijn werkgever en ook voor de BOPZ was het al belangrijk om vrijheidsbeperkende maatregelen goed op papier te hebben staan. Toch ging de Wet Zorg & Dwang nog veel verder. Ik vond het zowaar een keer een goede wet, wat uit Den Haag kwam. Het zorgde ervoor dat zorg Nederland ging nadenken over alle maatregelen die in het leven waren geroepen om het de begeleiding makkelijker te maken en niet zozeer om de cliënt de juiste zorg te geven. Natuurlijk is het logisch dat er maatregelen komen om bijvoorbeeld tijd te besparen. Want tijd is een schaars iets in de zorg met alle bezuinigingsmaatregelen die ook uit Den Haag afkomstig waren. Dit was een taak die ik dankbaar aannam en ik heb na een korte training van een collega mijn tanden erin gebeten. Ik heb iedereen aangezet door regelmatig een update te geven over de Wet Zorg & Dwang. Door in de verschillende overleggen er iets over te vertellen en door deadlines te stellen waarin iedereen zijn dossiers op orde moest krijgen. Hulp en advies konden ze bij krijgen hierin. Daarnaast heb ik een paar dagen georganiseerd waarin de persoonlijk begeleiders samen konden komen met de gedragswetenschapper en mijzelf om een dossier door te nemen om op die manier goede feedback te ontvangen hoe om te gaan met de omslag naar de Wet Zorg & Dwang. Ik voelde mij op dat moment heel nuttig en dat was een superfijn gevoel! Maar het was ook wel een eenzame functie want ik was de enige die dit deed op de locatie en het bracht mij geen teamgevoel.
De manager bood mij aan om dezelfde functie uit te voeren op de andere zorglocaties die onder zijn management stonden. Maar dit was eigenlijk niet meer wat ik zocht. Het was inmiddels zomer 2020 en het werd tijd om na te gaan denken over functies met perspectief. Een perspectief van blijvende arbeid. Dit waren tijdelijke klussen en zouden weer aflopen. Leuk om te doen, maar ik heb een agenda en moest geschikt werk vinden voor ik twee jaar ziek werd. Ik heb gesolliciteerd bij de afdeling Leren en Ontwikkelen van mijn werkgever. Ik werd helaas afgewezen. Het was werk wat ik goed aankon in mijn gevoel en ik had een voorsprong op de meeste andere sollicitanten, omdat ik al heel veel voor deze afdeling in touw was geweest. Ik had contacten op alle samenwerkingsverbanden op het MBO en HBO doordat ik daar al een aantal jaren de stagemarkten deed en gastcollege's gaf over het werken in de gehandicaptenzorg, ik was praktijkbeoordelaar voor de studenten en leerlingen voor zowel ROC Amsterdam en voor het NOVA college en ik was onderdeel van de commissie die nieuwe leerlingen (herintreders) aannam voor de praktijkopleiding niveau 3 en 4. Toch werd ik niet aangenomen, met een reden waar ik mijn bedenkingen bij had. Ik denk dat ze het niet aandurfden om met mij samen te werken vanwege mijn opgelopen beperkingen. Maar dat mogen ze natuurlijk niet hardop zeggen. Het was voor mij een hele diepe teleurstelling en het maakte mij ook wel boos. Ik had mij zo ingezet voor die afdeling de afgelopen jaren. Ze kenden mij daar en toch werd ik aan de kant geschoven.
In augustus 2020 heb ik mijn eerste gesprek met iemand van een extern bureau voor een Tweede Spoor traject. Een tweede spoor betekent niets meer dan een functie buiten de stichting waar ik op dat moment werkzaam was. Ook dat voelde wel wrang. Een werkgever met meer dan tachtig locaties, meerdere afdelingen voor ondersteuning en ambulante begeleiding en er was geen functie voor mij te vinden die voor mij passend was? Eigenlijk wel heel bijzonder. Dan werk je negen jaar voor een werkgever en omdat je wat mankeert word je op een tweede spoor gezet. De trein rijdt verder op het eerste spoor, maar ik werd verzocht uit te stappen. In september kwam er een vacature bij SEIN (Stichting Epilepsie Instellingen Nederland) online. Een functie die bij mij zou kunnen passen en waar ik wellicht ook aangenomen zou kunnen worden. Het was een functie grotendeels vergelijkbaar was bij de functie van persoonlijk begeleider, maar meer coördinerend vanaf kantoor. Ik wilde eigenlijk deze situatie gebruiken om een hele nieuwe weg in te slaan en een nieuwe tak van werk uit te proberen. Ik heb gesoliiciteerd als docent bij het HBO en ik heb gesolliciteerd bij een bureau voor Jobcoaching. Helaas ben ik bij beide potentiele werkgevers afgewezen zonder gesprek. Dit deed wel wat met mijn zelfvertrouwen.
In november heb ik gesolliciteerd bij SEIN op de functie die op dat moment nog steeds online stond. Ik werd uitgenodigd op gesprek en bij het derde gesprek heb ik eens gevraagd hoe ik ze kon overtuigen dat ik de functie waard was. Ik werd toen aangenomen en in januari 2021 zou ik er beginnen als Coördinator Individueel Ontwikkelingsplan op één van de gebouwen. Ik wilde eerst goed afscheid kunnen nemen van mijn eigen werkplekje, een plek waar ik mij zo thuis voelde en eigenlijk nog helemaal niet weg wilde. De manager bood mij nog een werkplek aan als coördinator Triple-C, een positieve benaderingswijze naar de cliënten toe. De stichting had besloten dit als algemene leidraad te nemen voor de benadering van de cliënten. Ook weer een hele goede beslissing. Als coördinator Triple-C zou ik training geven aan de begeleiding en coaching on the job. Dat eerste klonk als muziek in mijn oren, dat laatste was werk wat ik niet kon. Ik kan niet meedraaien op de groep met die zwabberbenen van mij. Daarnaast was dit ook weer een tijdelijke functie en gaf het mij dus geen zekerheid op de langere termijn. Ik vond het wel fijn dat mijn manager mij dit aanbod deed. Mijn eigenwaarde steeg hierdoor wel!
In januari 2021 heb ik mijn afstudeergesprek gevoerd en deze afgesloten met een acht! Ik ben dus geslaagd voor de opleiding HBO Social Pedagogische Hulpverlening (SPH) en ik voel mij trots op deze mijlpaal. 16 januari ben ik begonnen bij SEIN in mijn nieuwe functie. Het afscheid viel mij erg zwaar. Het was vol Corona tijd en daardoor was er geen echt afscheid mogelijk. Ik kreeg wel een mooie kaart van mijn cliënten en een bosje bloemen. Ik ben huilend van de locatie weggereden. Het is een deur die gesloten werd en in mijn gevoel ging hij ook meteen achter mij op slot. De nieuwe functie was onwennig, ik kreeg een laptop en eigenlijk moest ik vooral veel zelf uit zoeken. Ik kreeg te maken met een zeer ingewikkeld cliëntdossier. Veel te uitgebreid en te weinig zeggend. Eer ik daar een beetje mijn weg in had gevonden, was ik toch een paar maanden verder. Ik had een superleuke collega, die echt haar best deed om mij te ondersteunen, maar zelf ook gewoon een volle caseload had. De collega die ik verving moest mij officieel inwerken, maar dat was een beetje lastig als ze vooral veel op de groep aan het werk was. Het maakte mij eigenlijk ook niet heel veel uit, ik vond mijn eigen weg best wel goed.
Al snel werd er van mij verwacht dat ik collega's ging coachen op de groep. Een lastige opgave als je zelf nog aan het inwerken bent. Maar dat was niet het grootste probleem. Als een collega gecoacht moet worden, dan moet deze hier wel voor openstaan. Anders heeft de coaching totaal geen zin en hier was op de groep wel sprake van. Ik denk ook dat het woord coaching in deze verkeerd gekozen was. Ik denk dat ze vanuit het management vooral op zoek waren naar wat meer aansturing in de groep en het durven geven van ongevraagde feedback en niet zo zeer naar coaching. Ik vind het ssuperleuk om mensen te coachen, maar wat ik al zei... ze moeten dit wel willen. Het werd dus meer de kant van ongevraagde feedback en dat werd niet altijd even goed ontvangen. Is ook niet erg, ook al wordt het soms niet goed ontvangen, het zet mensen wel onbewust aan het nadenken en dan is er toch een doel bereikt.
De corona zorgde voor veel reuring op de groep en in kantoor. Een uitbraak zorgde voor een volledige lockdown van het gebouw en ik stond er op dat moment alleen voor. Al mijn collega coördinatoren waren of thuis aan het werk, of vrij. De manager van het gebouw was op dat moment ook niet aanwezig. Ik merkte toen hoe goed het team werkte. Want iedereen deed direct wat er gevraagd werd, droegen zaken aan die ook nog geregeld moesten worden en namen taken op zich. Ik kwam doodmoe en met veel pijn thuis, maar het was voor het eerst dat ik mij zo goed voelde! Het koste mij al mijn energie, maar het was het waard. Het werk zorgde er sowieso voor dat ik iedere dag dusdanig moe was, dat ik 's avonds mijn kinderen niet eens meer naar bed kon brengen. Het was de bedoeling dat ik 28 uur zou gaan werken als coördinator, maar helaas moest ik in juni 2021 toegeven dat dit teveel van het goede was. Ik was zo moe en ik voelde mij depressief. Ik had al een paar keer een evaluatiegesprek gehad en dit was ook met mijn oude manager van OTT en dit was confronterend. In het eerste gesprek wat ik voerde met hem en mijn nieuwe manager begon hij ineens over de rekening van mijn opleiding. Dat ik die terug moest betalen omdat ik binnen twee jaar na het behalen van mijn diploma weg was gegaan bij OTT. Ik werd toen zo ontzettend boos. Ik heb hem gezegd dat ik geen cent betaal aan OTT en dat het niet mijn keuze was om weg te gaan. Dit zou ik desnoods gaan utivechten in de rechtzaal als ze het zover wilden laten komen. De nieuwe manager belde mij later op om te zeggen hoe goed ze het vond dat ik zo voor mijzelf opkwam.
In juni werd er psychische hulp gezocht via de bedrijfsarts. De reguliere psycholoog had een wachtlijst van minstens vier maanden en via het werk kon ik al vrij snel terecht. Ik werd daar geconfronteerd met mijn grenzen, waar ik iedere dag overheen ging. De oorzaak? Willen presteren op het niveau van de oude Bart en mijzelf bewijzen voor baangarantie. De bedrijfsarts had namelijk mij gelukgewenst met het vinden van een nieuwe baan en mij vertelt dat ik bij de gelukkige 1% hoor die daarin geslaagd is vanuit een tweede spoortraject... Als ik deze baan zou verliezen, dan zou dus niet zo makkelijk weer wat nieuws vinden. Mijn zomervakantie viel ook volledig in het water. In de tweede week van mijn vakantie kregen zowel mijn jongste zoon als mijn vrouw corona en moesten wij onze vakantie onderbreken. We hebben de caravan laten staan op de camping en zijn naar huis gegaan. Een week later ben ik met mijn oudste zoon weer terug gegaan, wij waren corona vrij en mochten dus weer naar huiten. Ik heb zoveel tranen gelaten in die periode. Ik wist niet dat ik zo goed kon huilen. Ik heb heel erg geprobeerd er een leuke tijd van te maken met mijn oudste zoon en ik ben hierin geslaagd, ook al koste het mij echt heel veel moeite.
Na mijn vakantie had ik afgesproken om weer op te bouwen in uren naar die 28 uur. Maar het ging gewoon niet. De psycholoog raadde het mij ook af. Ze zei dat ik ook nog vol in de rouw zat vanwege het verlies van mijn mobiliteit en dat ik nog in een acceptatieproces zat vanwege de nieuwe situatie waar ik inzat. Dit koste ook veel energie en die ging nu steeds volledig op in werk. In september was er een nieuwe uitbraak van corona op het gebouw en weer stond ik er helemaal alleen voor. Weer waren al mijn collega's weg en was de manager op vakantie. Dit keer kon ik het minder goed dragen en was ik gepikeerd omdat mijn collega's lekker thuis aan het werk waren en mij echt een beetje in de steek lieten. Wederom was het team dat op de groep stond erg actief met het oplossen van de situatie en samen hebben we weer alles goed voor elkaar gekregen. Wederom ging ik met pijn en kapotmoe naar huis. Ik was ondertussen ook bezig de epilepsietraining, maar heb deze niet afgemaakt omdat er een overlijden was op onze locatie. Een cliënt heeft een epileptische aanval gekregen en is hierbij in een sloot terecht gekomen en verdronken. Ik was in plaats van naar de trainiing, naar de locatie gegaan om mijn collega te ondersteunen in alle werk wat op haar afkwam. De manager van het gebouw vertelde mij ook dat ze in november het detacheringscontract met OTT wilden verlengen. SEIN wilde mijn contract, zoals we bij aanname wel hadden afgesproken, nog niet verlengen. Dit raakte mij diep. De manager vertelde mij dat de reden hiervoor was, dat ze nog niet het gevoel had dat ze alles van mij had gezien.... Ik had echt het gevoel dat ik alles gaf en probeerde uit alle macht op mijn oude niveau te presteren. En nu vertelde zij doodleuk dat ze nog meer wilde zien?!? HOE DAN???
In oktober had ik een weekje vrij in de herfstvakantie. We gingen naar Zeeland waar wij een bungalow hadden gehuurd samen met mijn schoonmoeder en mijn schoonzus. Ik heb er nauwelijks van kunnen genieten en was vooral heel erg bezig met hoe het allemaal nu verder moest. Ik had inmiddels ook ergotherapie vanwege een nieuwe voorziening vanuit de WMO, namelijk de rolstoel en ik had haar gevraagd met mijn energieverdeling. Ze verklaarde mij eigenlijk voor gek dat ik al mijn energie steeds pompte in het willen slagen op mijn werk, in plaats van in mijn kwaliteit van leven en het doen van leuke dingen met mijn gezin. En hier had ze ook steeds hartstikke gelijk in. Eind oktober vond de explosie plaats, zo voelde het voor mij tenminste. Ik zat zondagavond op de bank en kreeg een appje van een collega dat ik voor 7.00 uur op het rooster stond en of ik dat wel wist. Dit wist ik dus inderdaad niet. Ik had vaste werktijden en deze had ik niet voor niets. Ik voelde mij zo boos worden en eigenlijk vooral ook machteloos. Ik kon niet om 7.00 uur beginnen, ik trok dit gewoon niet. Ik was al zo vreselijk moe! Hoe kan een collega coördinator zomaar bedenken om dat te doen? Zonder ook maar enige vorm van overleg met mijzelf? Ik voelde mij genaaid en voor het blok gezet. Ik voelde dat het mij heel diep raakte. De collega die altijd vooral met haar eigen dingetje was... Ik heb de collega uiteindelijk, nadat ik wat was gekalmeerd, dat ik mijn eigen werktijd aanwezig ben omdat ik de kinderen naar school moest brengen.
De volgende ochtend kwam ik niet tot werken toe. Ik heb mij eerst even een soort van opgesloten in kantoor om tot mijzelf te komen. Ik opende mijn emaii en zag daar een email van OTT dat zij niet akkoord gaan met het verlengen van het detacheringscontract met SEIN en dat ze dit graag wilden uitleggen in een persoonlijk gesprek. Alle opgekropte emoties kwamen toen naar buiten en ik heb toen teruggetypt dat het ook niet meer hoeft en dat ik per direct stop met werken en mij 100% ziek meld. Ik ben hierna naar boven gegaan naar het kantoor van het team en heb ze goedemorgen gewenst en gecheckt of het allemaal goed was. Ik was die dag weer eens de enig aanwezige coördinator aangezien er een teamdag was en ik was niet ingedeeld op die teamdag. Dit was ook de reden dat ik om 7.00 uur officieel moest beginnen. Op dat moment kwam ook de manager binnen wandelen en ben ik met haar in gesprek gegaan. Ik heb haar over mijn struggels vertelt en gezegt dat dit mijn laatste dag op SEIN was. Ze schrok hiervan, maar leek mijn keuze wel te respecteren. Ik heb de verzuimcoördinator van OTT ook aan de telefoon gekregen. De vrouw die mij de email gestuurd had. We hebben samen lang gesproken en ze begreep mijn besluit volkomen en zei eigenlijk dat ik het nog lang had volgehouden. Ook de manager van OTT die nog altijd degene was die mijn ziekmelding coördineerde reageerde op die manier. Toen ik op het moment stond om naar huis te gaan, kreeg een cliënt een epileptische aanval en heb ik deze nog geleid. Zittend bij hem op de grond om hem gerust te stellen. Het was een cluster aanval (meerdere aanvallen achter elkaar) en moest dus gecoupeerd worden (zware medicatie om de aanval te stoppen). Nadat de cliënt op bed lag om bij te komen, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar huis gegaan. Die hele dag had ik last van huilbuien. Ik voelde mijzelf een mislukkeling een minkukel en de onzekerheid voor mijn toekomst maakte mij erg bang.
Nu ben ik een jaar latter. Ik ben tijdelijk afgekeurd en heb van het UWV gehoord dat de kans dat ik ooit nog betaald aan het werk kom zo goed als 0% is. De herkeuring zal niet plaats gaan vinden, omdat ik bij de groep 100% hoor en daar steken ze, door het grote tekort aan keuringsartsen, geen energie meer in. Hij noemde dit een geruststelling, maar ik wil juist graag werken. Echter lukt het mij gewoon niet. Ik heb behalve een chronische beperking in mijn benen, ook een energiebeperking gekregen waar ik iedere dag rekening mee moet houden. Ergotherapie hielp mij om daar balans in te vinden, tot de ergotherapeute vertelde dat ze ging stoppen. Dit deed mij ook veel meer dan verwacht. We zaten midden in een proces en ineens leek deze te stoppen. IK zat in een burn-out door de lange overbelasting en was vooral met mijzelf bezig, bezig om weer uit het dal te komen waar ik in zat. Psychische hulp, ergotherapie en fysiotherapie hielpen mij hier erg mee.
Inmiddels ben ik mij meer bewust dat ik in een situatie zit waar ik niet in wil zitten, maar waar ik vermoedelijk nooit meer uit kom. Dat ik moet accepteren dat ik dusdanige beperkingen heb opgelopen, dat een betaalde baan er gewoon niet meer in zit. Het doet zeer om dit te realiseren en met regelmaat voel ik mijn vechtlust weer en de drive om het tegendeel te bewijzen. Maar dan zak ik weer terug, want dan realiseer ik mij, dat ik dan zo weer voorbij mijzelf ren en dat wil ik niet nog een keer meemaken. Ik ga nu kijken naar een leuke vrijwilligersfunctie. Eentje waarbij ik mijzelf niet voorbij ren en waarbij ik mijn grenzen goed kan bewaken. Ik heb een nieuwe ergotherapeut, die straks langs komt voor de eerste keer en dan gaan we het weer over energie hebben. Op naar jaar twee van mijn (tijdelijke) 100% afkeuring. Hopelijk kan ik dit jaar wat meer gaan zitten in de opbouw in plaats van de verwerking. Maar ik weet ook dat ik nog niet klaar ben met de verwerking en de acceptatie.
Comments