Afscheidsbrief aan mijn oude ik

Van de psycholoog kreeg ik de tip een brief te schrijven aan mijzelf, waarin ik afscheid neem van mijn oude lichaam en de mogelijkheden die dit oude lichaam mij bood. Een opdracht die ik, bij nader inzien, behoorlijk moeilijk vond. Het is een flinke confrontatie met mijzelf geworden. Het is een heel persoonlijke brief. Maar toch heb ik ervoor gekozen het te publiceren. Het laat zien waar ik vandaan kom en hoe ik nu in het leven sta en wat voor lange weg ik nog te gaan heb in de acceptatie en rouwverwerking.

Een afscheidsbrief maken, dat valt al nooit mee. Afscheid nemen dat is definitief afstand doen van iets dat goed was. Dat is je realiseren dat iets wat ooit was, nooit meer terugkomt. En dat is lastig om over te schrijven. Ergens diep in het achterhoofd is er misschien nog wel hoop dat het beter wordt en als je afscheid neemt, dan betekent dit dat deze hoop vervlogen is. Dat dit is waar ik het de rest van mijn leven mee moet doen.

Toch schrijf ik nu deze brief, want het goed om alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen tijd, een plekje te geven. Het is goed om te kijken naar nu en niet naar wat was. Afscheid nemen kan dus ook betekenen dat ik mijn oude ‘gezonde’ lichaam niet meer als referentiepunt neem, maar meer kijk naar de mogelijkheden die ik nu nog steeds heb en kan kijken naar hoe ik invulling kan geven aan mijn leven, aan mijn gezin, aan mijn liefdesleven.

Het doet pijn om te denken aan alle dingen die ik nu niet meer kan. Ik wil graag een actieve vader zijn voor mijn kinderen. Die energie genoeg heeft om te kunnen spelen, stoeien, voetballen , wandelen, fietsen, zwemmen. Nu moet ik al die energie steeds afwegen en vaak moet ik tegen mijn kinderen zeggen dat ik te moe ben om energiek mee te kunnen doen. Ik wil zo graag die man zijn die mijn vrouw maakt dat ik me voel. Een zin uit een liedje van Acda en de Munnik, maar het is wel hoe ik het vindt. Ik wil energie hebben voor mijn vrouw, voor een gezond seksleven, voor genieten van elkaar, voor een leuke invulling van onze vrije tijd samen. Mijn vrouw is mijn steun en toeverlaat, mijn alles en ik houd zielsveel van haar. Ik wil haar graag veel meer geven dan dat me lukt, ik wil dat ze gelukkig is en soms ben ik wel bang dat ik haar met dit verrotte lichaam niet meer gelukkig kan maken. Ik wil graag weer gewoon mijzelf zijn, die man die humor heeft en vaak in het middelpunt van de aandacht. Die energie genoeg heeft om problemen bij de kern aan te pakken en op te lossen. Die man die zin heeft in een nieuwe dag en de energie heeft om deze van het begin tot eind tot een succes te maken. Ik wil die man zijn die kan genieten van zijn hobby’s, zoals fotografie, zoals barbecueën en het bezoeken van leuke musea met mijn gezin. En ik wil graag de man zijn die zorgt en niet waar anderen zorg om hebben. Ik wil die man weer zijn die voor mijn dierbaren klaarstaat om te helpen en ik wil niet diegene zijn die om hulp moet vragen.

Ik moet weer leren van mijzelf te gaan houden. Ik moet leren te vertrouwen op een lichaam waar ik geen vertrouwen meer in heb. Een lichaam wat ik haat, tot het diepst van mijn hart. Een lichaam wat zich laat afweten, keer op keer. En wat nu niet meer beter wil en kan worden. Ik weet niet of ik ooit weer vertrouwen kan hebben in dit lichaam, ik heb te vaak last van mijn lichaam. Het is niet stabiel. Het mankeert te vaak wat. Van een chronische verkoudheid, tot een nekhernia, van versleten gewrichten en een versleten rug, tot trombose in de benen en de buik. En nu weer opnieuw klachten in de buik… is het door de trombose? Waarschijnlijk niet. Er wordt nu gedacht aan galstenen. Een aandoening waar wat aan te doen is, maar het is wederom een ingreep. Wederom een reden voor zorg. Hoe kan ik van zo’n lichaam nog houden? Of hoe kan ik daar weer van leren houden? Ik weet het echt niet!

Ik moest ook afscheid nemen van mijn werk. Ik was al een tijdje aan het rondkijken naar ander werk. Niet omdat ik het er niet meer naar mijn zin had hoor. Nee, ik voelde me er juist thuis. Ik had leuke collega’s, leuke cliënten en voldoende uitdagingen. Mijn lichaam verplicht mij tot het stoppen met werken op deze superleuke locatie. Het verplicht mij om op zoek te gaan naar ander werk. Werk waar ik nooit over na gedacht had in eerste instantie. Ik wilde niet op deze manier weg bij Veldzicht. Niet onder dwang. Het moest mijn eigen keuze zijn om Veldzicht te verlaten en nu werd deze keuze voor mij gemaakt. Niet alleen door mijn lichaam, maar ook door Ons Tweede Thuis zelf. Omdat ze geen geschikt werk voor mij binnen de stichting konden vinden... ik zelf heb hier mijn twijfels over. Het voelt een beetje als ‘liever kwijt dan rijk’ nu ik want mankeer. Het voelt allemaal zo onzeker. Werk is voor mij altijd heel belangrijk geweest en vooral sociaal werk. Ik wil iets voor een ander betekenen in mijn leven. Ik heb in het afgelopen jaar ineens aan de andere kant van de zorg gestaan en heb ervaren hoe het is om afhankelijk te zijn van anderen. Dat voelt niet fijn en dat voelt niet goed. Die afhankelijkheid kan ik missen als kiespijn.

Ik moet het definitief doen met dit lichaam. Een lichaam waar ik 200 meter mee kan lopen en dan is het op. Waarmee ik een uur kan autorijden en dan moet ik een stukje lopen. Waar niet de kracht in zit om tegen een bal te trappen of te rennen. Een lichaam waar energie ver te zoeken is. Ik moet mijzelf weer leren kennen, mijn mogelijkheden onderzoeken en kijken naar wat wel kan in plaats van terugblikken naar al die dingen die ik niet meer kan. Daar zou ieder persoon deprisief van worden, denk ik.

Dag gezonde lichaam.

Terug naar begin