Soms gebeurt er plotseling zoveel in je leven, dat je koppie het allemaal niet meer kan verwerken. Daar krijg je op bepaalde momenten last van. In mei ben ik op de eerste hulp terecht gekomen van het VUMC met een hevige buikpijnaanval met misselijkheid en braken. Ik wist niet wat me overkwam. Ik had vaker van deze aanvallen gehad, maar zo hevig als dit nog nooit. Mijn broer ging met mij mee er naar toe, want het was 's avonds laat en de kinderen lagen al op bed. Mijn vrouw moest dus bij de kinderen blijven. We kwamen er aan en behalve de pijn merkte ik ook paniek op. Ik kwam op een bekende plek terecht waar ik helemaal niet wilde zijn. Sterker nog, ik kwam op dezelfde kamer terecht op de eerste hulp, als waar ik terecht kwam toen ik met de trombose binnen gebracht werd. Inmiddels is bekend dat de aanvallen worden veroorzaakt door galstenen en word ik binnenkort geopereerd en gaat mijn galblaas verwijderd worden. Dit gebeurt op de operatieafdeling van het VUMC en daar ben ik vijf dagen achter elkaar heen gebracht toen ik de trombolysebehandeling kreeg. Ik heb op die afdeling doodsangsten uitgestaan en op de laatste behandeldag werd die angst zo hevig dat ik ben gaan hyperventileren, dat ik wilde vluchten. Een natuurlijke reactie van het lichaam bij gevaar. Vluchten, vechten of verstijven. Maar hoe kun je vluchten als je niet meer kunt lopen. Die paniek kwam weer bij me op toen ik aan de aankomende operatie moest denken. Ik wil niet meer op die afdeling komen, ook al weet ik dat het nodig is om van de buikklachten af te komen. Want op zich is het positief dat dit een diagnose is waar wat aan te doen is. Maar dat maakt het niet minder eng.
Dit hele verhaal heb ik deze week met de psycholoog besproken. Het was mijn derde sessie met deze psycholoog en ik heb een goed gevoel bij haar. Ze heeft een heldere kijk op de problematiek en ze wist eigenlijk vrij snel al de spijker op de kop te slaan en dat is dat ik mijn emoties teveel onderdruk en dat mijn gedachten meer in balans moeten komen met mijn gevoel. Voor de paniekgevoelens stelde ze voor om EMDR toe te passen. Zo gezegd, zo gedaan. EMDR is een behandeling voor traumaverwerking. Er werd mij gevraagd wat het meest emotionele moment was in mijn trauma en dat was toch wel de paniekaanval op de operatietafel en niet weg kunnen vluchten. Die gedachte moest ik vasthouden en de psycholoog diende een extra prikkel toe voor mijn hersenen. Ik moest naar haar snel bewegende vingers kijken terwijl ik mijn gevoelens vast hielt. Door de gedachten naar de opgelopen trauma te brengen, breng je het naar je werkgeheugen. De extra prikkel die de psycholoog toedient komt ook in je werkgeheugen, hierdoor wordt de emotie rondom het opgelopen trauma zwakker en gaat het meer tot het verleden behoren, in plaats van dat je het steeds herbeleeft.
Het mooie vind ik ook wel van de EMDR dat je op den duur richting het positieve getrokken wordt. De laatste zin van de EMDR sessie was, 'Ik kan het aan!' dat moest ik steeds herhalen. Daarmee doelde ik op de nieuwe operatie en de terugkeer op de operatie afdeling van het VUMC. Heeft het geholpen? Want dat is natuurlijk de belangrijkste vraag. Ik denk dat mijn gedachten rondom de operatie rustiger zijn geworden. Ik kan er rationeler naar kijken. Ik ben mij ook tijdens de sessie bewuster geworden waar ik de spanning vast houd, dat zijn mijn bovenbenen. Ze waren tijdens de sessie bijna verkrampt van de spanning en het voelde goed om het bewust los te laten. Waarom werkte het? Ik heb verder geen flauw idee. Het is ook een gedachte die bij me op kwam tijdens de sessie, maar ook dat moet je dan gewoon benoemen. Je bent niet altijd de baas over je gedachten, maar dat is wel een mooi doel om weer baas te worden erover.
Mijn gedachten zijn de laatste tijd vooral 's avonds op hol geslagen. Als ik dan in bed lag, dan duurde het soms een paar uur voordat ik in slaap kon vallen. En het waren zoveel gedachten dat ik niet meer kon filteren. Dat ik niet eens zelf meer wist waar het allemaal over ging. Baas worden over mijn gedachten betekent ook dat ik mijn gedachten kan stoppen en tot rust kan komen. Hier heb ik het van de week ook met mijn ergotherapeut over gehad. Baas worden over je gedachten, mindfulness kan hier bij helpen en ik heb mijn eerste stappen gezet in het leren van mindfulness. De VGZ heeft hiervoor een app ontwikkeld, het heet, heel toepasselijk, VGZ Mindfulness. Ik heb nu twee sessies ermee gedaan met positief resultaat, want doordat je helemaal geleid wordt en je gewoon moet doen wat de stem je vertelt, word je toch in zekere mate rustig. Ik ben dan ook zeker van plan om hier mee door te gaan en vanmiddag staat er weer een sessie gepland.
Bedankt weer voor het lezen van mijn belevenissen. Als u vragen of opmerkingen heeft, dan kunt u hieronder een openbaar berichtje achter laten. Als u het liever privé doet, dan kunt u het contactformulier gebruiken, ik geef u zo spoedig mogelijk antwoord.
Bovenstaand gedichtje vond ik op Google. Een toepasselijke, vond ik!