De afgelopen twee weken stonden voor mij in het teken van flashbacks. Ik heb het er al een keer over gehad in de blog 'Vandaag twee jaar geleden". Een flashback betekent voor mij dat ik door een bepaalde tricker moet terugdenken aan situaties van twee jaar geleden. Trickers zijn de herinneringen die worden gestuurd vanuit Facebook en Google Photo's. Ik ben nooit zo van het posten van ellende geweest en als je naar mijn facebookpagina kijkt, dan zie je vooral gezelligheid voorbij komen. Bijvoorbeeld leuke uitstapjes met het gezin, etentjes met mijn vrouw en andere gekkigheid. Maar toen ik twee jaar geleden was opgenomen in het VUMC in Amsterdam vond ik Facebook het juiste medium om mijn familie, vrienden en collega's op de hoogte te brengen en te houden van mijn opname in het ziekenhuis. Mijn facebook is namelijk afgeschermd en daardoor alleen toegankelijk voor de mensen die ik zelf er op toegelaten heb. In dit artikel laat ik een aantal van de foto's zien die de afgelopen zestien dagen voorbij zijn gekomen en wat voor gevoel dit bij mij opgeroepen heeft.
Nachten in het ziekenhuis zijn lang. Een nacht duurde wel extra lang. Ik had last van een kramp in een spiertje die tussen mijn wervel liep van mijn rug naar mijn borst. Ik wist dat het gewoon kramp was. Ik lag al een paar dagen plat op bed vanwege de trombolyse behandeling die ik kreeg en mijn lichaam begon een beetje te protesteren tegen deze continue houding. Ik wist dat de nachtdienst niet zomaar zou geloven dat het ging over een krampje en heb dus lange tijd geprobeerd de kramp er zelf uit te krijgen, maar dit lukte mij niet. Uiteindelijk heb ik op de knop gedrukt en hoopte ik de verpleegkundige te kunnen overtuigen van het feit dat ik kramp had in mijn rug en dat het doortrok naar mijn borst. Helaas lukte mij dit niet en een paar minuten later werd er een hartfilmpje gemaakt. Want ook al was de kans klein, er kon altijd een stukje trombose in het hart terecht zijn gekomen, kreeg ik te horen. Ook werd er die nacht nog een CT scan gemaakt. Allemaal vanwege een kramp in mijn rugspier. Toen ik uiteindelijk weer terug was op mijn kamer en er niks aan de hand bleek te zijn, werd ik weer alleen gelaten door de verpleegkundige en had ik nog steeds kramp in mijn rug.
Als de zon opkwam stuurde ik een Whatsappje naar mijn familie met een foto van de zonsopkomst. Die kon ik vanuit mijn bed goed bekijken. Mijn eerste vraag aan de verpleegkundige of voedingsassistente was ook of ze mijn gordijnen open wilde doen. Een nieuwe dag betekende opnieuw Trombolyse behandeling op de operatietafel. Een behandeling die geen echte pijn deed, maar vooral heel erg eng was. Maar een nieuwe dag betekende ook dat Marianne (mijn vrouw) weer zou komen, dat er andere visite langs zou komen. Mijn kinderen mochten tijdens de behandeling niet bij mij in de buurt komen vanwege het hoge risico op bloedingen. Maar ze zijn gelukkig wel een paar keer geweest terwijl ik platte bedrust moest houden. Een heel gelukzalig momentje op de dag was ook het moment dat de verpleegkundige mijn rug ging wassen. Dat was zo'n fijn gevoel! Echt even genieten.
Dit was de boosdoener van veel slechte nachten. Ik had twee van deze torens naast mijn bed staan met infuuspompen. Al die snoeren leidden naar mijn beide knieholtes waar het medicijn recht gepompt werd naar de tromboseplekken. En natuurlijk gingen al die infuuspompen allemaal om de beurt af. De verpleging probeerde het allemaal wel goed af te stellen, maar het was gewoon met twaalf infuuspompen en nog twee ander soortige kasten die ook herrie konden maken, niet te doen!
Volgens de hoofdverpleegkundige was ik recordhouder van de afdeling wat betreft het aantal infuuspompen aan het bed. Het is nou niet bepaald een record om trots op te zijn. Ik voelde mij ook af en toe bezwaard om te bellen als al die apparaten weer afgingen. Omdat het zo vaak gebeurde en de verpleging af en toe moeite had om het alarm voor langere tijd uit te zetten. Ik vond het heel naar als de pompen uitgezet moesten worden, omdat mijn bloedwaarden niet goed waren. Dan moest de behandeling even stopgezet worden en dat gaf mij een machteloos gevoel.
Deze foto is voor mij nog altijd heel pittig om te zien. Ik schrijf dit stukje nu ook weer met tranen in mijn ogen. Van maandag tot zaterdag mochten mijn twee zoons niet bij mij komen liggen vanwege de trombolyse behandeling. Een voorzichtig kusje door het bedhek heen, was alles wat kon. Op zaterdag mocht ik eindelijk douchen en uit bed en vooral, mocht ik mijn kinderen weer knuffelen! Wat heb ik die mannetjes gemist en wat is het moeilijk om het aan hun uit te leggen wat er allemaal gebeurd in papa's lichaam. Marianne had een goede uitleg gegeven een keer op de terugweg van het ziekenhuis. Ze stonden op dat moment op de snelweg in de file en toen had Marianne gezegd dat dit nu ook bij papa in de beenaderen zo was. Dat het bloed in de file stond en niet meer naar het hart kon stromen. Deze uitleg leken ze te begrijpen en Roan, mijn oudste zoon, heeft het op die manier ook in zijn klas uitgelegd.
"Waar voel jij je thuis?" stond er op het zakje van de thee. Die kwam op dat moment even flink binnen. Ik voelde mij absoluut niet thuis in het ziekenhuis. Ik lag alleen op een kamer en wanneer er geen visite was, voelde ik mij alleen en dan hadden mijn angsten vrij spel. Ik heb nooit heimwee gehad. Maar tijdens mijn opname in het ziekenhuis heb ik leren ervaren hoe het was om echt heimwee te hebben. Iedere keer als Marianne en de kids weg gingen voelde ik mij verdrietig en wilde ik met ze mee de deur uit stappen. De verpleegkundigen zagen dat ik het moeilijk had en hebben een medisch maatschappelijk werker voor me geregeld om gesprekken mee te voeren en dat was best prettig. Zij had de tijd om naar mijn angsten te luisteren.. Ook heeft ze de laatste dagen geholpen met alles regelen voor het ontslag.
Dit was een fijn momentje in het ziekenhuis. Het leek bijna even als thuis. Met z'n viertjes avond eten aan tafel. We hadden in mijn kamer de tafel in het midden van de kamer gezet en vier stoelen geregeld. Zodat we er allemaal gezellig omheen konden zitten. Ik met mijn prakkie van het ziekenhuis en Marianne en de jongens eten van thuis. Het was ook één van de laatste avonden in het ziekenhuis. Op donderdag 5 december mocht ik eindelijk naar huis na zestien dagen opname in het ziekenhuis.
Ik denk niet dat het slecht is om te worden geconfronteerd met herinneringen. Ik denk dat het helpt met het verwerken van hetgeen er allemaal gebeurd is en wat er in ons leven allemaal veranderd is in de afgelopen twee jaar. Een foto zorgt ervoor dat er weer even over gesproken wordt en praten helpt!