Twee en een half jaar geleden kreeg ik te horen dat ik na het doormaken van een diep veneuze trombose in allebei mijn benen en in mijn buik, restklachten zou houden. De vaatchirurg kwam mij dit in het ziekenhuis vertellen. Zij benoemde toen al de medische term Post Trombotisch Syndroom. Ze vertelde mij en mijn vrouw ook, dat ik nooit meer goed zou kunnen lopen. Erg verdrietig nieuws en dat moesten we wel even verwerken.
Ik ging naar huis vanuit het ziekenhuis met twee hele dikke benen. Ik had 12 kg vocht door de trombose in mijn benen en dat moest afgevoerd worden, vooral door beweging en het activeren van mijn kuitspier. De kuitspier functioneert namelijk als een pomp voor je benen en zorgt voor stuwing van het vocht naar boven. Van Medipoint, een bedrijf die hulpmiddelen levert, kreeg ik krukken, een rollator, een rolstoel en een douchekruk in bruikleen. Ik heb de rollator alleen binnen gebruikt om van de bank naar de keuken te lopen en weer terug naar de bank. Er zat namelijk een handig dienblaadje op de rollator, waardoor ik drinken en eten kon vervoeren. Ik schaamde mij voor het feit dat ik een rollator nodig had en heb me met de fysiotherapie gericht op het gebruik van de krukken. Al snel liep ik hier rondjes mee rond het huis en werd ik ingehaald door mensen op leeftijd achter een rollator. Dat voelde ook erg wrang. Toch deed ik de rollator vrij snel weer de deur uit, want ik wilde dat ding echt niet gebruiken.
In maart 2020 heb ik een vriendelijke mevrouw thuis ontvangen van de gemeente Haarlemmermeer. Ik had een voorziening aangevraagd vanuit de WMO, namelijk een goede rolstoel. Ook heb ik een invalidekaart aangevraagd voor het parkeren. Beide werden zonder moeite toegezegd door de mevrouw van de gemeente en een paar weken later had ik een vouwrolstoel en de gehandicaptenparkeerkaart. Een eerste stap in de acceptatie, dat ik hulpmiddelen nodig heb. De rolstoel beviel eigenlijk vanaf begin af aan niet echt. Hij zat niet heel comfortabel en was eigenlijk veel te klein. Ik ben namelijk een grote man van 1.97 m lang. Maar ik vond dit voor nu voldoende en heb er vooral gebruik van gemaakt tijdens uitstapjes met het gezin.
In de zomervakantie stond ik naast een meneer die ook iets aan zijn been mankeerde. Bij hem was een operatie niet goed verlopen, met blijvende schade en pijn als gevolg. Hij zat ook in een rolstoel vanuit de WMO met een handbike. Die man gaf mij het advies om meer uit de WMO te halen dan dat ik nu deed. Die ongemakkelijke rolstoel die ik had, was er eentje voor tijdelijk gebruik. Ik heb het toch nog even erbij gelaten.
Toen ik afgelopen jaar bij SEIN werkte als coördinator heb ik voor een bewoner ook een voorziening vanuit de WMO aangevraagd, namelijk een scootmobiel. Deze werd toegekend en de man was hier heel gelukkig mee. Hij had het gevoel dat hij nu veel meer vrijheid had om het terrein af te gaan en de wijde wereld in te trekken. Ik heb hier met dubbele gevoelens naar gekeken. Ik vond het superleuk om te zien hoe blij hij was, maar ik vergeleek dit toch ook wel met mijn eigen situatie. Als wij uitstapjes maakten met het gezin, zat ik in de duwrolstoel van de WMO en af en toe liep ik stukken op krukken, om het zitten en lopen goed af te blijven wisselen. Mijn vrouw liep altijd achter mij de rolstoel te duwen, want de rolstoel was te zwaar om zelf mee te rijden. Met dit in mijn achterhoofd en het advies van de man van de camping, heb ik de WMO aangeschreven voor een nieuwe voorziening voor mijzelf.
Het liefst wilde ik een opvouwbare scootmobiel, zodat ik deze mee kon nemen in de auto als we uitstapjes deden. Maar helaas werd deze niet vergoed vanuit de WMO. Een gewone scootmobiel kon ik zo krijgen, inclusief een taxipas voor de omgeving. Maar dat hoefde ik niet. Ik kon prima fietsen in de omgeving en had hier geen scootmobiel nodig. Juist voor uitstapjes met het gezin en voor het oppakken van mijn oude hobby (fotografie) wilde ik een geschikte hulpmiddel hebben. De consulent van de gemeente raadde mij toen aan om met de ergotherapeut te kijken welk hulpmiddel het beste bij mij zou passen en dit heb ik toen gedaan.
In november 2021 heb ik een Quickie rolstoel met een Smartdrive aangevraagd bij de WMO. Een accu met een wieltje die mij vooruit duwt. Ik moet dan alleen nog sturen met de wielen. Een prachtig systeem dat zowel werkt op verharde als onverharde wegen en zelfs op het gras van een camping goed zou moeten functioneren. Twee weken geleden is de nieuwe rolstoel geleverd door de Medipoint. Een rolstoel met een comfort rugleuning en zitting, krukkenhouder, comfort beensteunen en de Smartdrive! Helaas waren ze vergeten hem op maat te maken voor mij, dus de chauffeur nam de rolstoel ook meteen weer mee terug naar de werkplaats. Maar gelukkig konden deze laatste klussen dezelfde dag nog geregeld worden en eind van de middag werd de rolstoel alsnog geleverd. Het was even uitzoeken hoe de Smartdrive precies werkte. Er zitten namelijk knopjes aan de zijkant van de rolstoel en als ik die indrukte dan ging ik vooruit, maar zodra ik ze weer losliet..... stond ik dus weer stil. Dat was niet de bedoeling. Ik heb zowaar de gebruiksaanwijzing gelezen en uiteindelijk heb ik via een app die bij de Smartdrive hoort het voor elkaar gekregen om de knopjes op de juiste manier te laten functioneren. Ik heb de rolstoel vorige week samen met mijn vrouw uitgeprobeerd op de Bazaar van Beverwijk. Ik heb maar tien mensen op schoot gehad na aanrijding.... nee hoor, grapje. Ik heb niemand geraakt. Soms wel een lastige situatie als mensen plotseling vlak voor mij wilden oversteken. Ik denk dat ik wel kan wennen aan deze stoel met Smartdrive, dat ik hierin samen met de ergotherapeut en de adviseur van Medipoint, de juiste beslissing heb gemaakt.
Helaas heb ik door de operatie aan mijn galblaas en de nabloeding daarna weer een stuk in mobiliteit moeten inleveren. Ik kon (met pijn en moeite) lopend zonder krukken naar mijn schoonmoeder wandelen, kleine 400 meter. Dat lukt mij helaas nu niet meer. Er zit nog altijd vocht in mijn benen en het duurt lang voordat dit weer uit mijn benen gaat. Gelukkig kan en durf ik wel weer te fietsen, dat is wel erg fijn en dat maakt mijn bewegingsvrijheid een stuk groter. Lopen doe ik binnen zonder hulpmiddelen, maar buiten heb ik de krukken echt nodig.
Vorige week heb ik een gesprek gehad met mijn psycholoog en hebben we het over acceptatie gehad. Ik gaf aan dat ik het meer accepteerde dat ik in mijn dagelijks leven afhankelijk ben geworden van hulpmiddelen. Maar dat ik ook makkelijker om hulp kan vragen als dit nodig is. Een voorbeeld hiervan is het ziekenhuis, waar ik gebruik heb gemaakt van patiëntenvervoer om van de receptie naar het Imagine center te gaan en van het Imagine center naar het bloedprikken. Een jaar geleden had ik zelf aan gekloot en nu heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de voorzieningen die aangeboden worden voor mensen die slecht ter been zijn.
Kortom ik pak makkelijker mijn krukken, ik heb een op maat gemaakte rolstoel en ik maak makkelijker gebruik van voorzieningen voor mensen die beperkt zijn in hun mobiliteit. Klinkt toch wel als een stuk acceptatie toch? In ieder geval ben ik hierin de goede weg ingeslagen, waardoor ik mijn leven en die van mijn gezin wat makkelijker kan maken. Het maakt mij mobieler, waardoor ik weer makkelijker mee kan gaan met bijvoorbeeld wandelen in de natuur. Het zorgt ervoor dat Marianne weer naast mij kan lopen in plaats van achter mij een rolstoel duwend. Het zorgt ervoor dat ik mijzelf minder overbelast omdat ik minder vaak met mijn zotte kop zonder krukken probeer te lopen. En hopelijk zorgt het er ook voor dat ik eerdaags weer eens een paar leuke fotoshoots kan doen met modellen! Want daar ligt toch ook wel mijn passie! Op Instagram heb ik een portfolio staan, mocht u daarin interesse hebben www.instagram.com/bartroestfotografie.