Het is alweer een paar weken geleden dat ik wat gepost heb op mijn blog. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van herstellen en opbouwen. Mijn vorige post was een hele heftige om te schrijven
en ik kan mij voorstellen, dat het ook heftig was om te lezen. Door de nabloeding na de operatie ben ik flink terug gegaan in conditie en in mobiliteit, eventjes leek ik bij de pakken neer te gaan zitten en voelde
ik mij depressief. Maar doordat ik een brief ben gaan schrijven over mijn rotlichaam, ben ik gaan beseffen hoe sterk mijn lichaam eigenlijk is. Iedere keer wordt er leed veroorzaakt en iedere keer weet mijn lichaam er toch weer redelijk bovenop te komen. Natuurlijk heb ik door de trombose en nu het post trombotisch syndroom veel ingeleverd in energie en mobiliteit, maar ik ben er nog en we kunnen hier mee leren leven. Het zelfde geldt voor de nabloeding van een maand geleden. Ik heb gewoon een inwendige slagaderlijke bloeding overleefd in combinatie met flinke bloedverdunners, dat is toch best knap hé van mijn lichaam. Dat verdient toch wel wat respect!
Gelukkig ben ik drie weken geleden gestopt met Oxycodon. Het is een zwaar verslavend middel, maar ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik daar ooit verslaafd aan zou kunnen raken. Ik heb nu meerdere periodes Oxycodon moeten slikken vanwege heftige pijnklachten, maar ik voel me dan net een zombie. Mijn emoties worden afgevlakt, ik voel me dizzy en zwaar vermoeid. Wanneer ik dat spul slik kan ik
helemaal niet meer tegen prikkels en kan ik niet meer genieten van de kleine dingen in het leven. Ik heb de arts verzocht om te mogen overstappen op Diclofinac en ik kreeg 2x daags 75 mg voorgeschreven. Afgelopen maandag heb ik hiervan de laatste geslikt en nu doe ik het alleen nog met 3x daags 1000 mg paracetamol. Dit gaat gelukkig erg goed. De klachten in mijn buik zijn behoorlijk verminderd. Af en toe steekt het nog een beetje in mijn leverstreek. Dit komt omdat het hematoom (ingekapseld bloed) tegen mijn lever aandrukt. Het lichaam moet zelf dit hematoom opruimen. Dit gaat erg langzaam, maar volgens de echo van vorige week is het al wel iets kleiner geworden.
Zoals ik net al vertelde ben ik ook flink in mobiliteit achteruit gegaan. Toen ik twee jaar geleden uit het ziekenhuis kwam na de trombose had ik een doel en dat was lopend op krukken naar de school van de kids wandelen. Zodat ik ze van school kon halen of kon brengen. Dit doel heb ik de afgelopen weken nieuw leven ingeblazen. Ik ben op krukken gaan wandelen eerst in de eigen straat en steeds een beetje verder. Natuurlijk was ik moe als ik weer thuis met mijn benen omhoog zat, maar het voelde wel goed om
weer actief te trainen. Iedere dag een wandeling was het doel. Na meerdere rondjes door de straat, ben ik gaan wandelen naar het Rustenburgpark, dat ligt vlakbij en ligt op de route naar de school van de kids. In het park zijn een paar bankjes waar ik even op kon uitrusten. Mijn fysiotherapeut kwam bij mij thuis om met mij te trainen en om de vocht uit mijn voeten te masseren. Ik had helaas weer veel vochtophopingen door de verminderde mobiliteit, vooral in mijn voeten, rond mijn knieën en in mijn bovenbenen. Met haar afgesproken om samen naar de school te lopen van de kids om ze op te halen. Mijn jongste, Liam, was er erg enthousiast over en vertelde vol trots dat hij zou worden opgehaald door papa met zijn fysiotherapeut. De juf begreep het even niet helemaal en dacht dat ik hem kwam ophalen na de fysiotherapeut. Zelfs een flinke storm kon mij niet weerhouden om mijn belofte aan Liam waar te maken. Ik moest en zou hem lopend ophalen. Met windstoten van 130 km per uur en een ruime windkracht 10 zijn we er naar toe gewandeld. Mijn fysiotherapeut moest soms mijn balans een beetje corrigeren wanneer een windstoot mij deed wankelen, maar we waren op tijd op het schoolplein en een breed lachende Liam kwam naar buiten toe en gaf me een knuffel. Heel fijn om dit weer te kunnen doen!
Voorzichtig aan ben ik ook weer gaan autorijden. Eerst alleen in de directe omgeving met ritjes naar mijn schoonmoeder en naar mijn ouders. In het begin had ik vooral moeite met de focus, dit koste mij veel energie. Maar het ging steeds beter en uiteindelijk ben ik zelf naar het VUMC gereden voor de echo van mijn lever. Dit was overigens ook een hele logistieke operatie meteen... Behalve een echo bij het Imagine center van het VUMC, moest ik ook bloed laten prikken bij de polikliniek. Ik heb toen bedacht dat ik de auto zou gaan parkeren onder de polikliniek op de invalideplekken (ik heb immers een kaart), daarna zou ik mijzelf bij de receptie melden voor patiëntenvervoer naar het imagine center. Na de echo kon dan de patiëntenvervoer mij ook weer brengen naar het bloedprikken op de polikliniek en van daar kon ik zelf wel weer richting de auto lopen met mijn krukken. Om mijzelf gerust te stellen heb ik het VUMC even gebeld of mijn vooraf bedachte plan ook in de praktijk haalbaar zou zijn en ik kreeg een bevestiging. En inderdaad werkte het perfect! Mocht ik ooit nog eens een keer zoiets moeten doen, dan zal ik dat op precies dezelfde manier doen. Mocht u nu denken, wat een goed idee? Wees dan wel 20 minuten tot een half uur voor uw afspraak aanwezig, want de patiëntenvervoer staat niet paraat.
Nu zowel het lopen op krukken, als het autorijden weer lukte, was er nog één ding waar ik graag op wilde trainen en dat was fietsen. Ik heb een prachtige e-bike, maar ik voelde me onzeker wat betreft balans en kracht. Zeker als ik plotseling zou moeten stoppen, dan was ik bang dat ik niet snel genoeg mijn benen op de grond zou krijgen. Ook hiermee ben ik klein begonnen afgelopen woensdag ben ik naar mijn schoonmoeder (400m) gefietst, samen met mijn vrouw. De dag erna heb ik een rondje Toolenburgse plas gefietst (4km) en vandaag ben ik op de fiets naar de scouting gegaan om de kinderen op te halen (6.5km). Mijn doel is om straks weer 30km te kunnen fietsen, zodat ik weer mooie fietstochten kan maken. Mijn vader staat al te popelen en het is ook supergezellig om dat samen weer te kunnen doen! Vorig jaar hebben we samen een tocht gemaakt in de bossen rond Soest en Amersfoort en toen hebben we benoemd om het vaker te doen, maar helaas is het er nog niet van gekomen. En straks met de zomer willen we ook weer kunnen fietsen. We gaan heerlijk een aantal weken naar een camping op de Utrechtse heuvelrug en dat is natuurlijk een prachtige omgeving om te kunnen fietsen.
We zijn nog niet op het niveau wat ik had voordat ik de galblaasoperatie kreeg, maar ik ben weer hard op weg om die kant op te gaan. Ik loop vooral nog te stoeien met het vocht in mijn benen, dat geeft ook meer klachten. Maar door meer te bewegen, zal het vocht verder afnemen en de klachten dus hopelijk ook. Daar gaan we voor! Mocht u willen reageren op deze post, dan bent u van harte welkom. Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog!