Toen ik ziek werd, kreeg ik al vrij snel te horen dat ik veel restschade zou houden van de uitgebreide trombose. Ik zou nooit meer helemaal herstellen en nooit meer goed kunnen lopen. Ik wist toen al dat ik na twee jaar naar de UWV zou moeten, dat ik gekeurd zou moeten worden. Het voelde als een soort van zwaard van Damocles wat maar niet wilde vallen. Vrijdag 22 oktober 2021 was het zover. Ik werd gekeurd.
Ik moest al vroeg in Amsterdam zijn, om 9.00 uur bij het UWV kantoor in Amsterdam. Ik ging goed voorbereid op weg vanuit mijn woonplaats Hoofddorp. Ik zag dat er vlakbij het UWV kantoor een weg -opbreking was en ben dus vroeg vertrokken. Om 8.15 uur zat ik met mijn vrouw in de auto. De omleiding die we onderweg tegenkwamen was langer dan verwacht en we moesten een heel stuk terug. Natuurlijk was het allemaal ook niet al te best aangegeven en het leek wel een speurtocht. Gelukkig konden we recht voor de deur parkeren met de auto en zijn we mooi op tijd naar binnen gegaan.
Geselecteerd op streng
Het leek wel alsof het personeel van het UWV geselecteerd is op streng. Van de baliemedewerkster beneden, tot de beveiligingsbeambte op de afdeling. Ze straalden a;;en weinig vriendelijkheid uit.
Al snel werd ik opgeroepen door een mevrouw, wat de verzekeringsarts bleek te zijn van het UWV. We werden een kamer binnen geleid en werden verzocht aan de ene kant van de tafel plaats te nemen. De arts zat achter een plastic scherm en het 'gesprek' begon. De mevrouw nam de papieren door die verstuurd waren door mijn arts en door de bedrijfsarts van mijn werk. Ze was verbaasd dat ik op krukken binnenkwam en dit deed mij afvragen hoe goed zij zich ingelezen had. Ze vroeg wat ik aan mijn benen had en ik heb uitgelegd dat ik door de uitgebreide diep veneuze trombose veel restschade heb en nu te kampen heb met het Post Trombotisch Syndroom. Ze wilde mijn benen bekijken en maakte een opmerking dat ze er weinig aan zag. Het voelde alsof ze mijn klachten niet serieus nam.
Daarna kwam het gesprek op mijn werk. Ze vroeg hoe dit verliep en waarom ik mij nu 100% ziek had gemeld. Ik probeerde haar uit te leggen dat ik een doorzetter ben en het heel belangrijk vind om te werken, maar dat ik probeerde te presteren naar de persoon die ik was, voordat ik ziek werd. Dat ik angstig was omdat ik had gehoord van de bedrijfsarts, dat maar 1% van de mensen in een 2e spoortraject een baan weet te vinden en dat ik van mijn manager had gehoord dat ik minstens 24 uur per week moest werken om deze functie te kunnen uitoefenen. Echter onderbrak ze mij steeds en liet ze mij slecht uitpraten. Hierdoor heb ik niet goed mijn verhaal kunnen doen. Door frustratie en de pijn die ik nog altijd voelde van het besluit dat ik had genomen om te stoppen met werken moest ik huilen en dit leek haar gek genoeg milder te stemmen.
Daarna ging het over mijn mentale gezondheid en deze laat momenteel te wensen over. Eindelijk leek de bedrijfsarts te beseffen dat er werkelijk wel wat aan de hand was met mij en dat ik daar niet zat vanwege kleinzerigheid. We hebben het over de psycholoog gehad waarbij ik loop en over de EMDR sessies die ik heb gehad vanwege de trauma's die ik heb opgelopen door mijn ziek worden.
De verzekeringsarts legde uit dat zij alle stukken en haar keuringsrapport nu naar de arbeidsdeskundige zou doorsturen en dat ik binnen twee a drie weken te horen zou krijgen of- en hoeveel ik afgekeurd zou worden.
We wachten maar weer af...
Comments