Toen ik in november 2019 in het ziekenhuis lag en ik te horen kreeg dat ik nooit meer volledig zou herstellen in mijn benen, vroeg ik direct of ik nog wel mijn werk als persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg zou kunnen uitvoeren. De vaatchirurg begon erg bedenkelijk te kijken en ze schudde haar hoofd. Zeker toen ze hoorde dat het een overwegend staand beroep was. Dit maakte mij toen erg verdrietig, want ik deed mijn werk graag en hielt van de cliënten waarmee ik werkte. Daarnaast ben ik altijd een toekomstplanner geweest en te horen krijgen dat je waarschijnlijk je werk niet meer kan doen, door de opgelopen beperking, zorgt er ineens voor dat de toekomst onzeker wordt. Mijn manager is ook in het ziekenhuis op bezoek geweest en ik had hem al gezegd dat de toekomst er niet rooskleurig uit ziet wat betreft werkhervatting. Hij wilde hier nog niet over praten leek het wel, wuifde het een beetje weg.
In december kreeg ik te horen dat één van mijn cliënten was opgenomen in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis en dat hij een zware operatie had ondergaan. Er was een flinke tumor gevonden in zijn buik. Vlak voordat ik ziek werd, was ik met hem naar de huisarts geweest, vanwege een knobbeltje in zijn lies en toen dachten we samen nog aan een liesbreuk. Het was heel heftig om dit te horen en er niet voor hem te kunnen zijn. Ik was al zo'n zeven jaar zijn persoonlijk begeleider en dan bouw je toch een band op met elkaar. Eind december/begin januari, ik weet het niet meer precies, ben ik naar het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis gegaan om hem te bezoeken. En ik ben een week later ook op mijn werk geweest om daar de cliënten te zien en mijn collega's.
In maart 2020 heb ik mijn studie weer opgepakt. Ik volgde de HBO bachelor opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Ik kreeg vanuit mijn eigen lichaam steeds meer de bevestiging dat ik niet meer mijn oude functie zou kunnen uitoefenen en dacht dat een HBO diploma wellicht zou kunnen helpen bij het vinden van een passende functie. Ik was gelukkig al in de afstudeerfase en ik moest nog maar twee modules afronden van de profielfase. Ik heb de laagste voldoendes ooit gehaald en baalde ervan. Ik was gewend geraakt aan cijfers hoger dan een 7. Om dan een 5.6 als eindbeoordeling te zien staan, was wel even schrikken. 'Met de hakken over de sloot' noemde de docent het. Mijn vrouw legde het anders uit, 'dit is voldoende en momenteel het hoogst haalbare, wees er tevreden mee!'. Ik heb een erg wijze vrouw!
In mei ben ik begonnen met mijn afstudeeronderzoek. Ik heb lang nagedacht over een goed onderwerp en uiteindelijk heb ik onderzoek gedaan naar het verliefde gedrag van een bewoner met een licht verstandelijke beperking en het VCF-Syndroom. Een syndroom waarbij de cliënt behalve een verstandelijke beperking, ook een hartafwijking, een gespleten gehemelte, een verminderde weerstand tegen infecties en psychische symptomen heeft. De cliënt in kwestie leek gedrag te vertonen dat paste bij verliefdheid op een begeleidster. Maar na verloop van mijn onderzoek raakte ik er steeds meer van overtuigd dat dit meer te maken had met het syndroom dan met verliefde gevoelens en dat er dus een hele andere manier van begeleiden nodig was dan tot nog toe was ingezet.
In diezelfde periode heb ik binnen de stichting waar ik werkte ook een sollicitatie gedaan naar de functie van praktijkopleider. Dit was een aparte afdeling binnen de HR van mijn werkgever, waar vanuit alles rondom de leerlingen en stagiaires werd geregeld. Voor die afdeling had ik al jaren allerlei taken uitgevoerd in het verleden, zoals stagemarkten bezocht, gastcolleges gegeven op MBO scholen, praktijkexamens beoordeeld, etc. Ze kenden mij op die afdeling en op de scholen waar we mee samenwerkten, was ik ook reeds bekend. Helaas ben ik toch niet aangenomen voor deze functie en dat was een bittere pil om te slikken. Ik had het gevoel dat ik deze functie aankon met de beperkingen die ik had, omdat het grotendeels ook een kantoorbaan was. Zo heb ik meerdere functies bekeken binnen de stichting, van ambulante begeleider tot casemanager is voorbijgekomen. Maar niks was echt 100% passend. Ik mocht wel aan de slag als casemanager, maar als re integratieproject zonder uitzicht op vastigheid. Er was namelijk geen budget voor een extra casemanager binnen de stichting.
In augustus 2020 heb ik mijn eerste gesprek gevoerd met een re-integratiecoach van buiten de stichting. Zij was ingehuurd door mijn werkgever om het tweede spoor te onderzoeken. Wanneer je werkgever geen passende functie kan aanbieden binnen het eigen bedrijf (eerste spoor), dan is hij verplicht je te begeleiden naar een functie bij een andere werkgever die wel een passende functie heeft (tweede spoor). Dit heeft alles te maken met de wet Poortwachter, wat gaat over re-integreren en weer terugkomen op de arbeidsmarkt. De re-integratiecoach was een prettige vrouw om mee te praten en samen hebben we het één en ander onderzocht naar mogelijkheden. Er is door de bedrijfsarts vooraf een functiemogelijkheden test afgenomen, waardoor we inzichtelijk hebben gekregen waar de beperkingen liggen, maar vooral ook waar de mogelijkheden liggen binnen de arbeidsmarkt. De coach was erg blij te horen dat ik mijn HBO studie weer had opgepakt en is dit gaan volgen en stimuleren. We hebben afgesproken dat ik me inschreef op verschillende vacaturesites en dat heb ik gedaan. Ook heb ik een aantal sollicitaties gedaan, waaronder als jobcoach. Ik heb ze gebeld en een gesprek gevoerd telefonisch over mijn ziektebeeld en het zoeken naar kansen voor het jobcoachingsbedrijf en voor mijzelf. Helaas zagen ze het niet zitten om iemand aan te nemen, ook al was het op detacheringsbasis, zonder financiële risico's. Wederom een teleurstelling en zo heb ik er een aantal weg moeten slikken.
In oktober wees mijn vrouw mij op een functie bij haar werkgever, die passend zou kunnen zijn voor mij. Het was een coördinerende functie binnen de zorg voor mensen met epilepsie en niet aangeboren hersenletsel. Ik heb de vacature een paar keer doorgenomen en toen uiteindelijk besloten erop te reageren. Het was niet de functie die ik echt ambieerde, tenminste zo voelde het voor mij. Het was meer van hetzelfde en ik wilde eigenlijk deze situatie als kans aangrijpen om iets anders te gaan doen en nieuwe ervaringen op te doen. Ik werd na mijn sollicitatie uitgenodigd voor een gesprek. Ik had voor mijzelf besloten om niet direct over mijn ziekte te beginnen, omdat dit in de afgelopen tijd niet tot resultaat had geleid. Echter moesten we naar de 3e etage voor het gesprek en werd ik uitgenodigd om de trap te nemen. Ik viel dus gelijk door de mand en moest al benoemen dat ik slecht ter been was. Ik kon dus met de lift. In het gesprek heb ik dus ook toegegeven dat ik lichamelijk niet in orde was. Dit bleek echter helemaal geen probleem, want als coördinator was het niet mijn taak om zorg te verlenen. Ik moest vooral coachen werd mij verteld. In december hoorde ik dat ik was aangenomen en in januari kon ik beginnen als Coördinator Individueel OndersteuningsPlan (CIOP).
Het was vreselijk spannend om te beginnen bij een nieuwe stichting, een nieuwe werkplek met nieuwe collega's en nieuwe bewoners. Gelukkig heb ik vlak voordat ik begon bij mijn nieuwe stekkie mijn studie voldoende weten af te ronden en ben ik officieel geslaagd voor de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening! Jammer genoeg konden we het niet groots vieren, aangezien we in de lockdown van 2020 zaten en alles gesloten was. Maar het maakte mij niet minder trots. Ik hoefde me dus geen aandacht meer te schenken aan mijn studie en kon al mijn energie in mijn nieuwe job stoppen.
Ik ben begonnen met 20 uur in de week werken, verdeeld over 4 dagen met als doel op te bouwen naar 28 uur in april. Wanneer ik 28 uur zou werken, zou ik namelijk net zoveel geld verdienen als bij mijn oude werkgever met 32 uur. Ik ben op detacheringsbasis begonnen en bleef ziekgemeld. Want ik moest sowieso het keuringstraject in van het UWV, omdat ik nooit meer volledig zou herstellen. Een werkgever zou dan financieel geen risico meer lopen, omdat als ik een terugval zou krijgen, ik direct onder het UWV zou vallen. De eerste periode stond voor mij vooral in het teken van kennismaken met mijn nieuwe collega's, afspraken maken met de mensen waarmee ik nauwer zou samenwerken rondom de zorg van bewoners en kennismaken met de bewoners zelf. Ook probeerde ik het (iets wat omslachtige) digitale cliënten dossier te leren kennen. In april werkte ik de afgesproken 28 uur en ik voelde mij trots dat het me gelukt was. Ik had mijn kiezen volledig in het werk gezet en deed er alles aan om aan de verwachtingen te voldoen en mijn oude ik te laten zien. De keerzijde was, dat ik thuis geen energie meer had en veel meer last van mijn benen kreeg. Ik kon 's avonds de kinderen niet meer naar bed brengen, omdat ik de trap moeilijker op kwam. Ook kwam ik veel minder goed in slaap door de pijn in mijn benen en raakte ik steeds vermoeider.
In juni kreeg ik twee zware buikpijn aanvallen met misselijkheid 's avonds en ben ik op de eerste hulp beland. Ook kreeg ik er eentje op het werk zelf en ben ik naar ziek naar huis gegaan. Omdat de aanvallen zo heftig waren, had dit zijn weerslag op mijn mentale gezondheid. Ik werd ook op de eerste hulp geplaatst in dezelfde kamer als dat ik was binnengebracht in november 2019, wat het één en ander aan trauma naar boven bracht. Ik voelde mij niet lekker in mijn vel, was veel aan het piekeren, kon daardoor ook slechter in slaap komen en kwam een beetje in een negatieve spiraal terecht. Ik herkende de symptomen van depressiviteit. Na een goed gesprek met de gedragswetenschapper van het werk, ben ik naar huis gereden en heb de huisarts gebeld voor mentale ondersteuning. Er werd een dubbele afspraak gemaakt door de assistente en heb een goed gesprek gehad met mijn huisarts. Het is een hele fijne vrouw en ze nam mijn klachten heel serieus. Het was fijn om bevestigd te krijgen dat ik ook veel had om te verwerken en dat het logisch is dat dit je af en toe mentaal aan het wankelen brengt. Ik kreeg een doorverwijzing naar de psycholoog en de aanbieding om met de POH GGZ assistente van de praktijk te praten in de tussentijd. Er zou een wachtlijst zijn bij de psycholoog van drie maanden. Ik heb één gesprek gehad met de assistente, maar had inmiddels een uitnodiging gekregen om bij de psycholoog van de Arbodienst te gaan praten. Hier kon ik vrijwel direct terecht. Ook ben ik terug gegaan van 28 uur per week naar 20 uur per week werken.
Vlak voor de zomervakantie heb ik aan mijn manager gevraagd hoeveel uur ik minimaal moest werken voor het uitvoeren van mijn functie en ik kreeg te horen dat dit 24 uur was. Ik besefte mij inmiddels dat 28 uur echt veel te hoog gegrepen was en van de 20 uur werken was ik al oververmoeid. Nog steeds ging al mijn energie in het werk zitten en hielt ik niets meer over voor thuis of voor mijzelf over. Iedere vrijdag ging ik een half uurtje naar de fysiotherapeut en dat was het enige wat ik verder nog deed om te werken aan mijn eigen herstel en ook de psycholoog werd op de vrijdagen gepland, want dat was mijn enige vrije dag in de week. Ik sprak met de manager af dat ik na mijn drie weken zomervakantie, weer zou gaan opbouwen naar 24 uur in de week en dat ik dat voorzichtig aan zou doen. Op mijn werk speelde ik mooi weer, probeerde ik nog altijd op niveau te presteren en ging ik iedere dag over mijn grenzen heen. Het was een vooral reactieve baan en dat maakte het lastig om mijn eigen dag goed te bepalen en in te vullen. De dag voor mijn zomervakantie hadden we een uitbraak van Corona op het gebouw en moesten we in quarantaine. Ik was op dat moment de enige aanwezige coördinator en ook de manager was niet aanwezig. Dit betekende dat veel van het werk op mijn schouders kwam. Tenminste daar was ik onwijs bang voor. Maar er stond een geweldig team op de groep en iedereen zette zijn schouders eronder om alles weer te regelen. Allemaal dankzij het 'Dansen met Jansen'.
Vermoeid ging ik de caravan halen vanuit werk, want dat had ik zo afgesproken en de volgende twee dagen zouden we deze inpakken voor onze vakantie in Hattem. Ik had donderdag vrij genomen van werk, omdat ik, samen met mijn vrouw, de kinderen naar zomerkamp van scouting wilde brengen. Alleen was mijn oudste helaas verkouden en dus mochten ze beide niet komen, totdat mijn oudste zoon getest was op Corona en klachtenvrij was. Zaterdag hebben we ze alsnog gebracht, naar Zeewolde voor een onvergetelijk zomerkamp, Roan was gelukkig negatief getest en inmiddels was de verkoudheid niet meer benoemen waardig. Marianne en ik hebben een paar dagen heerlijk samen vertoefd op de camping en dat was echt even quality time! We hebben een mooie fietstocht gemaakt langs de IJssel naar Hattem en door het bos weer terug naar de camping en we hebben een dagje Harderwijk gedaan en daar ook heerlijk gedineerd. Op maandag kwamen mijn schoonmoeder, zwager en zijn gezin ook naar de camping. Ze hadden daar een huisje gehuurd en op woensdag hebben we de jongens uit Zeewolde weer opgehaald na een superkamp met scouting! Anton Piek museum, fietstochtje, ezelboerderij in Epe spelen, zwemmen, bakkerijmuseum en toen was het zondagmiddag en voelde mijn jongste zoon zich niet lekker. We hebben hem laten testen op het Coronavirus en die avond hoorden we dat hij positief getest was. Ook mijn vrouw voelde zich niet goed en heeft zich op maandagochtend nog laten testen. Na deze test zijn we terug naar huis gegaan en hebben de caravan laten staan op de camping. Helaas moesten we onze vakantie onderbreken door een k.. virus. We waren zo toe aan deze vakantie! Ook mijn schoonfamilie heeft de vakantie moeten onderbreken, want zij moesten allen in quarantaine omdat ze nauw contact hadden gehad met mijn jongste zoon.
Op zaterdag mochten mijn oudste zoon en ik getest worden en na een negatieve uitslag samen uit quarantaine. Wij zijn op zondag weer terug naar de camping gegaan. Het deed mij onwijs zeer om mijn vrouw en mijn jongste achter te laten. Ik wist dat mijn oudste zich wel zou vermaken op de camping en doordat wij naar de camping teruggingen, kregen mijn vrouw en mijn jongste ineens het hele huis tot hun beschikking. Het was een vakantie die leuke dagen had... maar helaas geen leuke ontspannende weken, die we juist zo keihard nodig hadden.
Na deze 'vakantie' ben ik weer aan het werk gegaan en ben 22 uur per week gaan werken. Ik was misschien nog wel moeier dan ik was voordat ik op vakantie ging, maar ik wilde slagen. Ik wilde deze baan graag hebben. Het werk op zich ging mij goed af, had leuke contacten met mijn collega's. Haalde er ook steun uit en ook mijn contacten met de bewoners was fijn. Ik merkte wel steeds vaker dat ik veel minder geduld had bij negatief gedrag en dat ik mijn pantser kwijt was geraakt. Ik ging zo mee met alle emoties en kon niet meer de neutraliteit uitstralen die ik voorheen had. Dit maakte het werk erg lastig in conflictsituaties. Begin september zat ik weer op 24 uur per week. 's avonds pijn, extra vermoeid en niet meer de kinderen naar bed brengen. Slecht slapen, veel piekeren. En van meerdere mensen kreeg ik te horen dat ik bizar bezig was. Ik ging iedere dag al mijn grenzen voorbij. Ik ben bij een acupuncturist geweest, die ook een bepaalt soort ontspannende massage gaf. Ik dacht dat het me zou kunnen helpen om te ontspannen en beter te kunnen slapen. Zij gaf na de derde behandeling aan dat ze niet door mijn stresslaag heen kon prikken, dat ik eerst een beslissing moest nemen om te stoppen met werken. Pittig om te horen. Ik wilde niet stoppen. Het is angstig om te stoppen met werken, om in een diep gat te springen en niet te weten hoe de toekomst er dan uit zou gaan zien.
In oktober ben ik een weekje op vakantie geweest naar Zeeland en ik kon er niet 100% van genieten, Ik was overprikkeld, vermoeid, had pijn. Ik sloot me veel af voor de gezelligheid en ik wilde dat niet, maar het lukte mij vaak niet om gezellig te zijn. Mijn schoonmoeder en schoonzus waren mee en we hadden een mooi huisje gehuurd. Na deze vakantie kwam ik terug op mijn werk en direct kwamen er allerlei problemen van het werk op mij af wat opgelost moest worden. Ik werd 's avonds geappt dat ik om 7.00 uur moest beginnen en de begeleiders moest helpen in de zorg. Ik kon dat lichamelijk helemaal niet opbrengen. Het was ook zonder enig overleg in het rooster gezet, terwijl ik tot dan toe steeds met vaste tijden had gewerkt. Ook had mijn manager mij inmiddels te kennen gegeven dat ze de detachering per 20 november wilde verlengen en dat ik nog geen contract zou krijgen. Mijn oude werkgever wilde per 20 november juist het dienstverband beëindigen omdat ik dan twee jaar ziek zou zijn. Ik kwam in een discussie terecht tussen twee werkgevers over mijn toekomst. De reden dat ze mijn detachering wilden verlengen was, dat ze het gevoel hadden nog niet alles te hebben gezien van mij. Dit sloeg bij mij in als een bom. Ik over presteerde juist iedere dag, ging iedere dag over alle grenzen heen van mijn werkelijke kunnen. Nog meer laten zien? Dat kon ik gewoon niet meer opbrengen.
Op de dinsdag eind oktober 2021, dat ik eigenlijk om 7.00 uur moest beginnen, kwam ik om 8.30 uur binnen. Ik opende mijn email en zag een bericht van mijn vorige werkgever. Ze hadden het een en ander uitgezocht bij de UWV en ze wilde mij graag uitleggen waarom mijn dienstverband per 20 november zou stoppen en dat mijn huidige werkgever mij veilig een contract kon aanbieden. Dat was voor mij het moment om te zeggen 'het is genoeg!' Dit heb ik ook als reply gestuurd. Ik stop ermee, ik ga niet meer werken en meld me per direct 100% ziek. Ik had al een tijdje in de gaten dat ik woordvindingproblemen had, dat ik me niet meer kon concentreren op stukken waar ik aan moest werken. Ik wist dat als ik zou door zou gaan, ik een burn-out zou krijgen en dat wilde ik voor alles voor zijn. Diezelfde dag had ik een gesprek met de gedragswetenschapper en met de manager van de woning en heb ik dezelfde mededeling gedaan. Het deed onwijs pijn om de beslissing te maken, het voelde als een mislukking. Het voelde als het opgeven van toekomstplannen en het springen in het diepe zonder reddingsboei.
Ik heb alles gegeven wat ik in mij had en zit nu inmiddels ruim anderhalve maand thuis. Ben ik uitgerust? Nee absoluut nog niet. Ik ben zoals jullie in een andere blog hebben kunnen lezen, druk bezig met de ergotherapeut om mijn energie goed over de dag te verdelen en ben begonnen bij een nieuwe psycholoog voor het mentale stukje, waar ik inmiddels ook al een EMDR sessie heb gehad. Ik mis mijn werk, ik mis het nuttig bezig zijn en het mij nuttig voelen. Ik mis de sociale contacten die werk met zich meebrengt. Het maakt mij verdrietig, maar ik besef mij tegelijk ook, dat werken nu niet hetgeen is, wat goed voor mijzelf is. Ik heb mijn energie nodig om aan mijn herstel te werken. Hopelijk kan ik op een later moment weer mij op het vinden van werk gaan richten, misschien voor maar een paar uur per week. Maar nu is het ME-time! en bij ME hoort mijn gezin en hoort mijn familie.