Een paar weken geleden had ik een gesprek met mijn psycholoog over wat mij allemaal overkomen is. Het ging over schuld en over vergeven. Mijn psycholoog vroeg aan mij als ik aan de situatie terug dacht welke emotie ik hier dan bij voelde. Deze situatie begon op dinsdagnacht 19 november toen ik de assistente van de huisartsenpost aan de telefoon had. Ik heb haar verteld wat ik voelde en ik was in paniek. Ik voelde dat het mis was in mijn lichaam. De assistente dacht dat ik een lage rug hernia had, want ze legde het verband tussen de pijn in mijn rug (nierstreek) en de pijn in mijn benen. Ik heb haar toen gezegd dat ik geen zenuwpijn voelde, dat het anders was, maar ik werd hierin niet serieus genomen en moest maar een pijnstiller nemen. Nu ik er over schrijf voel ik nog altijd een boosheid hierover. Het voelde alsof mij onrecht werd aangedaan. Ik heb er ook een klacht over ingediend bij de huisartsenpost en ben in gelijk gesteld dat ik niet goed ben behandeld. Ze hebben het bandje teruggeluisterd en hierin vertelde ik ook over de pijn in mijn buik en hier is niet op in gegaan door de desbetreffende assistente. Negatieve emoties kosten heel veel energie en boosheid is een emotie die dubbel en dwars energie kost. Energie dat ik veel beter in andere zaken kan steken. Daarom heb ik het ook met de psycholoog gehad over vergeving. Een woord die ik zwaar vind wegen. Maar vergeven moet ik niet doen voor de assistente van de huisartsenpost. Die mevrouw zal mijn situatie wellicht niet eens meer herinneren. Haar kost het nu geen energie meer. Nee, vergeven moet ik puur en alleen voor mijzelf doen. Want vergeven betekent loslaten. Het betekent dat ik de emotie boosheid kan loslaten als ik aan de situatie terugdenk. Maar vergeven is makkelijker gezegd dan gedaan. Want ik kan nu simpelweg in mijzelf zeggen "Mevrouw de assistente, ik vergeef u uw onoplettendheid en het feit dat ik niet mocht komen naar de huisartsenpost". Maar daarmee laat ik nog niet perse de situatie los. Vergeven moet dieper gaan dan het uitspreken van een zin. Het moet ervoor zorgen dat ik het ook werkelijk kan loslaten. Ik heb daarom gegoogled naar wat anderen daarover te zeggen heb en kwam op de website van Happinez.nl terecht. Hier staat het proces rondom vergeven heel goed uitgelegd Waarom vergeven zo belangrijk is - en hoe je het doet - Happinez.
Als ik die assistente van de huisartsenpost schuld zou geven aan de trombose in mijn lichaam, dan zou ik zeer onrealistisch zijn. Ik kan de assistente schuld toekennen aan het niet goed interpreteren van mijn klachten en dat is iets wat ik kan vergeven. Maar wat de website Happinez.nl heel mooi zegt, is dat je jezelf vooral moet vergeven en dat is denk ik wat ik vooral moet doen. Heb ik dan schuld aan de trombose in mijn lichaam? Nee, absoluut niet! Ik heb geen ongezonde leefstijl. Ik rook niet, ik drink niet, ik gebruik geen drugs. Mijn enige zonde is dat ik van lekker eten houd, maar ja, wie doet dat niet? Toch voel ik mij schuldig, heb ik het gevoel dat ik wellicht meer had kunnen doen om een vroegtijdige ontdekking van mijn aandoening te bewerkstelligen. Wellicht heb ik niet voldoende aangedrongen bij de artsen over de ernst van mijn klachten. Wellicht had ik zondag 17 november al naar de arts kunnen gaan, omdat toen de klachten echt begonnen en was het dan nog niet helemaal dicht gaan zitten. Wellicht had ik na mijn thuiskomst uit Rome in maart 2021 al meer kunnen aandringen op onderzoek, omdat de vermoeidheid maar niet uit mijn benen ging. Wellicht doe ik er ook goed aan om mijzelf te vergeven en is de boosheid die ik voel ook wel aan mijzelf gericht.
Vergeven bestaat uit vier fasen:
Voelen/Ervaren. Je voelt de pijn, je voelt de emotie en je voelt hoeveel energie je dit kost. Je bent je bewust van al die negatieve gevoelens.
Beseffen. Je gaat je afvragen of je werkelijk met deze negatieve gevoelens wilt leven. Je krijgt het idee dat je ook kunt vergeven. Je beseft je dat dit voor jezelf beter zou zijn.
Vergeven. Je maakt jezelf los van de ander. Je beseft je dat de negatieve gevoelens jouw eigen pijn is en dat het niet het gevoel van de ander is. Je begrijpt dat pijn onderdeel is van het leven.
Energie. Je kunt de negatieve gevoelens los laten, omdat je het een plek hebt kunnen geven. Je merkt dat je meer energie hebt omdat je dit niet meer verspilt aan de wrok die je hebt gekoesterd over de pijn die jou is aangedaan.
Ik zit in fase 2 van deze fasen. Ik besef me heel goed dat ik negatieve gevoelens heb over de ziekte en het ontstaan ervan. Ik moet de artsen, de assistente en mijzelf vergeven. Werk aan de winkel dus! Gelukkig hoef ik dat allemaal niet alleen te doen. We zullen de koe bij de horens vatten en dit proces verder in gaan.
