Hoop op niets, dat is dan nu bewaarheid. Vandaag heb ik een brief gekregen van het UWV waarin staat dat ik 80 tot 100% ben afgekeurd voor werk tot november 2023. Hoe kun je eigenlijk hopen op niets vraag ik mij nu af. Het is zo'n dubbel gevoel. Ineens word je op de zijlijn gezet en word je niet meer geschikt geacht om aan de arbeid te gaan. Ik ben net even naar mijn werk geweest om het één en ander over te dragen aan een collega en het was gek om daar te zijn. Ik heb er een bericht gestuurd aan mijn collega's en ze vertelt dat ik niet meer terug ga kopen als coördinator Individueel OndersteuningsPlan (CIOP). Ik ben hier in januari begonnen via het 2e spoortraject (wet poortwachter) op detacheringsbasis. Het is een gebouw voor mensen met epilepsie die zelfstandig begeleid kunnen wonen. Een mooie doelgroep en anders dan ik gewend was. Vanaf het begin af aan was het erg zwaar werken en was ik bij thuiskomst fysiek en metaal op. Ik had lange tijd de hoop dat het ook lag aan mijn lage conditie, want ik had al 1.5 jaar niet meer echt gewerkt. Maar in mei 2021 kreeg ik te maken met een terugslag en ben ik teruggegaan in uren (20 uur per week). Afgesproken dat ik per augustus zou opbouwen naar 24 uur per week en daarna weer zou doorgroeien naar 28 uur per week. Als ik eerlijk ben, was de 20 uur per week al te zwaar. Ik heb aan mijn manager gevraagd hoeveel uren ik minimaal moest werken om deze functie te kunnen uitoefenen. Ik heb echt mijn best gedaan om deze 24 uur te halen en te behouden. Ik wilde niet stoppen met werken, maar dit ging ten koste van mijzelf en mijn gezin. Het betekende dat ik 's avonds uitgeput was en flinke pijn had in mijn benen.
In oktober heb ik mij ziekgemeld. Ik merkte aan mijzelf dat ik niet meer in staat was om alle balletjes in de lucht te houden en begon fouten te maken en afspraken te vergeten. Ik herkende de symptomen van een beginnende burn-out en ik wilde dat er absoluut niet ook nog eens bij hebben. Daarom ben ik gestopt. Ik heb mij vanaf januari 2021 proberen te bewijzen als de oude begeleider die ik was, voordat ik ziek werd. Echter ben ik die persoon niet meer en kan ik die persoon ook niet meer zijn. Dat is fysiek en metaal onhaalbaar. Vanaf januari heb ik mijzelf overbelast en veel te veel van mijzelf geëist.
Nu ontdekken wat ik per dag kan en daar krijg ik hulp bij van de ergotherapie. Hoe dat precies in zijn werk gaat zal ik vertellen in een nieuwe blog.
De komende twee jaar krijg ik de kans om weer verder te werken aan mijn revalidatie. Ik heb me reeds opgegeven voor hydrotherapie. Dat zijn allerlei oefeningen in een warmwater zwembad. Ik heb dit tijdens mijn revalidatie in het Spaarne Gasthuis al mogen doen en dat beviel mij toen heel goed. Ook ga ik aan de slag met de psycholoog om mentaal weer sterk te worden. En natuurlijk de wekelijkse fysiotherapie, wat ik wil gaan uitbreiden naar oefeningen thuis. Waar ik de afgelopen periode geen energie meer voor had.
