Twee jaar geleden, dat gevoel leeft nu heel erg bij mij. Gisteren liep ik twee jaar geleden door de supermarkt en heb ik mijn winkelwagentje moeten gebruiken als een rollator, omdat ik zo'n mega last in mijn benen kreeg. Vandaag twee jaar geleden had ik mijn laatste werkdag op mijn favoriete werkplek, met de bewoners van Veldzicht. Dat wist ik toen nog niet, al wist ik toen al wel dat er iets niet klopte in mijn lichaam. Collega's zeiden ook tegen mij, "Wat loop je slecht". Ik had al langere tijd last van mijn rug en ik heb het daar maar op gegooid. Al wist ik, dat dit helemaal niets met mijn rug te maken had. Ik wilde niet toegeven aan het feit dat ik iets mankeerde. Ik zei dapper; "Wat vanzelf komt, gaat vanzelf ook wel weer over". Eigenlijk was het geen eigenwijsheid dat mij tegenhield om contact te zoeken met de arts. Het was pure angst. Angst om bevestigd te krijgen dat er iets ernstigs aan de hand was.
Twee jaar geleden heb ik mijzelf de trap op gesleept om te gaan slapen en bleef ik tot twee uur 's nachts naar het plafond staren, proberend in slaap te vallen. Twee jaar geleden ben ik 's nachts weer naar beneden gegaan. Soms hielp het mij om op de bank te gaan liggen en een filmpje aan te zetten op de tv ter afleiding, waarna ik wel in slaap kon komen. Maar helaas lukte dat twee jaar geleden niet en werd ik alleen maar banger en kreeg ik behalve ernstige pijn in mijn benen ook behoorlijk pijn in mijn rug (nierstreek) en pijn in mijn buik.
Twee jaar geleden werd mijn oudste zoon acht jaar oud en heb ik zijn verjaardag niet kunnen vieren. In plaats daarvan ben ik 's morgens naar het ziekenhuis gegaan, moest ik 's middags naar de neuroloog om een hernia uit te sluiten en zat ik na vijf minuten bij de neuroloog op de eerste hulp met een coassistente die mij niet daar achter mocht laten voordat ik was overgedragen aan de eerste hulp arts. In plaats van gezellig gourmetten met mijn schoonfamilie, lag ik met ernstige pijn en overal spierkramp op de eerste hulp en ging onder de CT-scan. Kwam er uit het bloedonderzoek dat mijn nieren en lever niet goed meer functioneerde. En uit de CT-scan dat ik trombose had van mijn beide bovenbenen tot in mijn nieren en lever.
Morgen gaan we de tiende verjaardag vieren van mijn oudste zoon. ik ga proberen niet te veel te denken aan twee jaar geleden en te genieten van een blij kind, dat zin heeft in ZIJN dag. Ik ben blij dat ik onderdeel mag zijn van ZIJN dag. Om mee te kunnen gaan met zijn verjaardagspartijtje met zijn vrienden, ook al weet ik dat ik hiermee al mijn grenzen overga. Vorige week was ik uit eten mijn mijn broer en hadden wij het hierover. Hij vroeg mij toen of ik wel mee moest gaan met het partijtje van mijn oudste zoon en voelde mij emotioneel worden. "Ja!" was volmondig mijn antwoord. Ik heb twee jaar geleden zijn partijtje gemist, want ik lag in het ziekenhuis en ik voel mij hier schuldig over. Ook al kan ik er helemaal niets aan doen. Morgen ben ik van de partij! Soms misschien een beetje afwezig, omdat ik toch terug moet denken aan twee jaar geleden. Dat is niet erg, dat hoort erbij.
De komende tijd zullen we veel herinnerd worden aan twee jaar geleden, dankzij de herinneringen die Facebook en Google met ons deelt. Dit is niet erg, want het geeft ook weer gelegenheid om er over te praten met elkaar.
